maandag in week 23 door het jaar
Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Sta op en kom in het midden staan.’
De dag van vandaag stelt men zich - zeer terecht overigens - wel eens de vraag hoe we als Kerk in de wereld een getuigenis kunnen zijn van het evangelie.
Wel, naar mijn aanvoelen geeft het evangelie van vandaag daarop een zeer pasklaar antwoord. Hoeveel mensen lopen er vandaag niet rond met verschrompelde handen, verschrompelde harten, verschrompelde gewetens, verschrompelde relaties, ... Velen! Moeten wij als Kerk niet meer de straat opgaan, onze handen uitstrekken naar hen, en zeggen (daarom niet met die woorden): 'Sta op, kom in het midden staan. Je bent welkom, wie je ook bent, wat je ook hebt meegemaakt, wat je ook hebt uitgespookt. Kom, wees welkom bij ons.'
Ja, christenen zouden mensen van de straat moeten zijn, de hand reikend naar allen. En allen, dat betekent: iedereen zonder onderscheid.
Christenen zijn mensen van gemeenschap die vanuit een innige verbondenheid met de Heer en met elkaar hun hart zouden moeten openen voor elke mens, bijzonder voor hen die op een of andere wijze verschrompeld door het leven gaan. Om, in naam van de Heer, nieuw leven te geven, naar lichaam en geest.
En laten we vooral niet denken dat wij zelf niet ergens verschrompeld zijn. Allemaal dragen we onze pijnen. Laten we daarom ook elkaar in evangelische zorg nabij zijn.
Maar laten we ook de straat opgaan. In navolging van de Heer.
kris
De dag van vandaag stelt men zich - zeer terecht overigens - wel eens de vraag hoe we als Kerk in de wereld een getuigenis kunnen zijn van het evangelie.
Wel, naar mijn aanvoelen geeft het evangelie van vandaag daarop een zeer pasklaar antwoord. Hoeveel mensen lopen er vandaag niet rond met verschrompelde handen, verschrompelde harten, verschrompelde gewetens, verschrompelde relaties, ... Velen! Moeten wij als Kerk niet meer de straat opgaan, onze handen uitstrekken naar hen, en zeggen (daarom niet met die woorden): 'Sta op, kom in het midden staan. Je bent welkom, wie je ook bent, wat je ook hebt meegemaakt, wat je ook hebt uitgespookt. Kom, wees welkom bij ons.'
Ja, christenen zouden mensen van de straat moeten zijn, de hand reikend naar allen. En allen, dat betekent: iedereen zonder onderscheid.
Christenen zijn mensen van gemeenschap die vanuit een innige verbondenheid met de Heer en met elkaar hun hart zouden moeten openen voor elke mens, bijzonder voor hen die op een of andere wijze verschrompeld door het leven gaan. Om, in naam van de Heer, nieuw leven te geven, naar lichaam en geest.
En laten we vooral niet denken dat wij zelf niet ergens verschrompeld zijn. Allemaal dragen we onze pijnen. Laten we daarom ook elkaar in evangelische zorg nabij zijn.
Maar laten we ook de straat opgaan. In navolging van de Heer.
kris
Laten wij de straat opgaan. Dit is niet eenvoudig meer. Steeds meer jongere priesters in ons bisdom nemen een sabbatjaar. Ze zijn uitgeblust, omlaag getrokken door de mensen. De leken stellen de teksten op voor de mis, de families eisen van alles voor de begrafenis van hun dierbaren. Geen zusters meer in de meeste parochies of pastorale eenheden, die hen een warme thuis aanbieden. Geen ondersteuning van het bisdom. Geen retraites voor priesters die het bisdom nog aanbiedt. En al is er een keer een oasedag, wie geeft die? Een pastorale werkster. Dat is op zichzelf niet verkeerd, maar die werkster of vrijgestelde is getrouwd, heeft een gezin, brengt niet wat een priester die alleen staat, nodig heeft. Ik denk dat de enige oplossing is: priesters samen doen wonen, wat ook al veel goedkoper wonen is omdat je de kosten kunt delen, en dan, vanuit een gemeenschappelijk gebed, en samen de maaltijd gebruiken, rond trekken, de parochies tegemoet. Het is een zwaar leven. Je kunt het maar volhouden als je je lijden - want dat is het - steeds opnieuw op het kruis van de Heer zelf kunt leggen. Zoals een priester die allang gestorven is, ons eens zei: 'Je moet aan de andere kant hangen van het kruis van Jezus'. Evangeliseren gaat niet vanzelf. Maar een priester alleen kan het ook niet. Daarvoor moet hij gedragen worden door de gemeenschap, en ik vrees dat dat niet gebeurt.
BeantwoordenVerwijderenBij deze graag een innig gebed gevraagd voor al mijn collega's priesters. Dank u.
U legt de vinger op de wonde wat de geestelijkheid betreft,in Scherpenheuvel is een jonge postulant die priester wil worden,maar wil dat enkel ondersteund in een gemeenschap,de bisdommen zouden dit initiatief kunnen opvolgen en invoeren in andere federatie's .
VerwijderenNu wonen de gepensioneerde geestelijken, de pastoor de deken allemaal apart in grote mooie huizen of appartementen,soms met een dienstmeid ,soms alleen,ze moeten er geen kloosters van maken ,maar een nieuwe vorm van kerkbeleving zoals de eerste christenen ,midden onder de mensen.
Ik heb vandaag in tranen de geschiedenis van de Heilige van de dag gelezen,wraakroepend wat die mooie kathedralen en kerken aan mensenlevens gekost heeft,landen in Europa 'vingen' de zwarte in Africa om ze als slaven te verkopen in Zuid Amerika,om in de zilver en goudmijnen te werken,per schip werden ze vervoerd erger dan beesten.
Heer,vergeef onze buitensporige westerse oude wereld,het verleden heden en toekomst,moge er mensen opstaan om deze toestanden aan te klagen zodat er voor iedere persoon een menswaardig leven is.
Kris, to the point !!
BeantwoordenVerwijderenWe hebben het nooit gezocht, gepland of gevraagd, maar de voorbije jaren krijgen we regelmatig de kans om met mensen te bidden op straat, aan de ingang van een grootwarenhuis, op bruggen en pleintjes, in winkels, in de trein, op de bus, kortom overal waar mensen zijn.
BeantwoordenVerwijderenBij het buitenkomen van het magazijn waar we enkele boodschappen hebben gedaan, ontmoeten we een jonge moslim die we al langer kennen. “Hallo, hoe gaat het? Het is lang geleden dat ik je zag!” Hij omhelst ons en vertelt dat hij twee maanden opgenomen was in de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis omwille van een alcoholverslaving. Hij is ondertussen dakloos en draagt een ‘geurtje’ mee. Ik informeer even of hij nog naar het opvanghuis gaat waarnaar we hem vroeger hebben verwezen. Ja, dat doet hij. Opnieuw omhelst hij ons. We maken van de gelegenheid gebruik om voor hem te bidden. Hij gaat gretig in op ons voorstel. Midden op de druk gebruikte voetgangersbrug leggen we hem de handen op en bidden om bevrijding van zijn verslaving. Voorbijgangers kijken even op, maar daar storen we ons al lang niet meer aan. We bidden in het vertrouwen dat de Heer luistert.
Ik zal in't vervolg ,dagelijks bidden voor onze priesters !
BeantwoordenVerwijderenZoals onze paus al vroeg bij zijn aanstelling na zijn "goede avond begroeting ...bid voor mij !
Maar élke mens heeft de steun nodig om te kunnen leven zoals HIJ 't vraagt !
Ik vermoed dat we een bepaald kerkbeeld zullen 'moeten' achterlaten. Met zoveel priesters rondom ons... zo zal het niet meer zijn. Daar kan je dan over janken, of kijken hoe het nu verder moet.
BeantwoordenVerwijderenNaar mijn aanvoelen reikt Chris een sleutel aan waar we ons als gehele Kerk meer over zouden moeten buigen. Natuurlijk is er altijd naastenliefde geweest, maar misschien moeten we ons daar nog meer, of anders, op richten. Blijven samenkomen met die kleine groepjes zal uitdoven als een kaars. Maar de Kerk zal niet uitdoven. Deze zal bloeien daar waar de minste gezien en bemind wordt.
Vergeet niet dat het allemaal met kleine groepjes begonnen is. Eentje in Korinte, eentje in Galatië, eentje in Efeze enz... Onderschat de kracht van het kleine niet. God is zelf klein begonnen: in een kribbe.
VerwijderenBedankt, beste vrienden, voor al jullie opmerkingen. Sjaloom zegt heel mooie dingen. Ook ik droom niet meer van een Kerk met veel priesters. Ik geloof ook wel dat kleine groepen gewone gelovigen veel kunnen doen. Zo zal het ook moeten gebeuren in de toekomst. Ondertussen vind ik het jammer dat onze jonge priesters, die toch wel hun leven hebben willen geven aan Onze Lieve Heer en aan Zijn mensen, hun draai niet vinden. Sinds onze beruchte Vangheluwe van het bisdommelijk domein weg is, krijgen wij maar weinig steun. Dat doet me pijn. Maar dank voor jullie gebed en voor al jullie suggesties, echt gemeend, hartelijk dank!
BeantwoordenVerwijderenBeste Daniël, wij spraken met een missiebisschop die verwonderd stond over de schaalvergroting in onze plaatselijke Kerk. Hij noemde dit 'pure zelfmoord'. Schaalverkleining is nodig, zei hij. Zorg dat er "in elke wijk" van elk dorp of stad een kern van christelijk leven en samenkomen blijft bestaan, desnoods zonder priester. In de missielanden doet men dat al meer dan 50 jaar lang. En de Kerk groeit en bloeit er. Hou er de moed maar in!
Verwijderenwww.allesvoorallen.be Google
BeantwoordenVerwijdereneen getuigenis van een jonge priester .
Op radio 1 De wereld van Sofie :'Vervangen coach's psychiaters en psychologen, de rol van de priester?'
BeantwoordenVerwijderenMensen op zoek naar zingeving geven +/-60 € per uur voor een psychiater,therapeut enz de priester is gratis.
Aan het woord was Dirk Dewachter ,heel boeiend.
Bewust van kleine dingen genieten,brengt de innerlijke mens tot rust.
Ja, ik hoorde het ook. Altijd fijn de man aan het woord te horen.
VerwijderenMooi, en eerlijk, ook dat hij zei dat een psychologische benadering geen vervanging is van een religieuze benadering door bv een priester.
Ook fijn de jonge priester 'Wim' te hebben gehoord eerder tijdens de uitzending.
Op zijn manier is de man goed bezig. Geeft wat kleur aan de Kerk ;-)
"Laten we de straat opgaan..."(Kris) met Kristus in ons ! en gestuwd door zijn liefdekracht,
BeantwoordenVerwijderenwaar geloof in de Ander broodnodig is ! Dank voor de vele positieve reakties hier vóór !
In Vlaanderen hadden we onlangs de opmerkelijke carrièreswitch van kunsthandelaar Patrick Van der Vorst, die deze maand zijn priesterstudies aanvat in Rome. In Nederland vond gisteren de bekroning plaats van een al even opmerkelijke keuze: de bekende radiostem Michael-Dominique Magielse legde zijn plechtige geloften af als lid van de Orde der Predikers (dominicanen). De ceremonie vond plaats tijdens een eucharistieviering in de Sint-Dominicuskerk in Rotterdam.
BeantwoordenVerwijderenOp dit moment kan ik niet op de blog van vandaag, dinsdag 10 sept. Toch wil ik nog iets kwijt. Ik plaats het hier. Dank vooreerst voor al jullie goede reacties van gisteren. Ik was gisterennamiddag even op bezoek in een naburige gemeente bij een vriend van mijn vader zaliger. Gerard, zo heet die vriend, is intussen 95 jaar oud geworden en ondanks vele operaties nog heel goed. Hij vertelde mij zomaar, zonder dat ik over Kerk of geloof sprak, over zijn kleindochter die getrouwd is met een arts uit het Gentse. Zij hebben intussen een blozende tweeling van vijf maand oud, zei hij. Maar hij vertelde ook dat ginds, rond Gent, de kerken veel voller zitten dan hier. Dat is maar hier zo slecht, zei hij, en dat komt allemaal door Vangheluwe. Zou dat toch nog altijd spelen? dacht ik. Ons bisdom heeft grote slagen gekregen. En ik ben misschien te hard voor onze bisschoppen van nu. Kard. De Kesel had felle katten te geselen, daarom had hij geen tijd voor zijn priesters. Onze bisschop nu is volgens mij wel goed bezig, maar het is niet simpel. Wat komt op onze bisschoppen niet af qua organisatie van onze Kerk nu? Gisteren wilde ik niet zozeer over mezelf schrijven. Ik kan niet klagen: in de kapel van de zusters waar ik nu de eucharistie mag voorgaan zitten nogal wat jonge mensen met kleine kinderen. Het is nochtans maar een kloosterkerk, geen parochiekerk. In ons WZC krijg ik veel bewoners in de wekelijkse eucharistie en ik heb de goede hulp van twee jonge mensen uit het team leven en wonen - zo heet dat nu, dat is ergo en animatie. Wij werken heel goed samen, zij helpen mij zeer goed, zonder hen zou ik niet veel kunnen doen in ons WZC. Dus het gaat niet om mij, maar omdat ik zondag hoorde van weeral een tweetal gevallen van sabbatjaren, heb ik mijn reactie geplaatst. Kris zei, zoals de paus overigens, dat we de straten op moeten gaan. Dat denk ik ook. Maar het is niet altijd gemakkelijk. Dat wilde ik zeggen. En dank voor jullie geduld, bemoediging en gebed. Ik denk dat we ook voor onze bisschoppen moeten bidden, zelfs voor onze paus.
BeantwoordenVerwijderenNu iets over de lezingen van vandaag, dinsdag. Paulus zegt dat wij op Christus moeten bouwen. Hij verlost ons van veel al te menselijke bedenkingen. In Kolosse vereerde men nogal wat kosmische elementen die men boven Christus plaatste. Het ging over kosmische energieën, ook engelen, enz. Paulus zegt: er is maar één Redder en Heer, Christus. Ook nu mogen wij op die Christus vertrouwen. Hij is machtiger dan horoscopen, waarzeggers, machtiger ook dan veel van die vrijzinnige gedachten dat godsdienst overbodig is, dat God niet bestaat, dat het met de dood allemaal gedaan is, enz. Jezus koos 12 leerlingen uit om Zijn apostelen te zijn. Op hun getuigenis steunt ons geloof, steunt onze Kerk. Jezus wilde aan Zijn twaalfstammenvolk een nieuwe leiding geven, het herstellen, het brengen tot zijn uiteindelijk doel: het Rijk Gods. Hoe het in onze tijd verder moet, dat zal de Heer zelf wel uitwijzen. Zoals Kris vandaag zegt: het gebed moet onze keuzes bepalen. Vanmorgen heb ik in mijn brevier al mooie dingen mogen lezen. Bv. van de profeet Amos: de wereld rijst als de Nijlstroom en zakt dan weer naar beneden; God zal de bouwvallige hut van David herstellen... Ook een mooie tekst van de H. Hildegard van Bingen: over God die Zijn Zoon zond om ons het leven te geven.
Het blijft in alle omstandigheden goed om te bidden. Dat is de grootste kracht. Ik wens u allen een gezegende nieuwe dag. Ons wederzijds gebed verenigt ons. Dank.