zondag 24 door het jaar - C
Gisteren, waar we het feest van Kruisverheffing vierden, aanschouwden we de liefde van de Heer voor al het gebrokene in onze samenleving.
Vandaag horen we de parabel van de verloren zoon; een verhaal dat in wezen over hetzelfde gaat dan datgene wat we gisteren vierden en aanschouwden bij de Kruisverheffing.
De jongste zoon, die een roekeloos besluit had genomen zijn vader te verlaten, was diep gebroken. Hij was het toen hij het huis verliet, hij was het toen hij voor de varkens zorgde, hij was het toen hij terug verlangde naar het leven bij zijn vader, hij was het toen hij terug keerde en zich in de armen sloot van zijn vader. In zijn gebrokenheid werd hij weer opgenomen door zijn vader; de vader die in de parabel beeld is van Gods liefde. God is liefde. En liefde bemint. Liefde gooit nooit weg. Liefde kijkt altijd uit. Liefde laat nooit los. Liefde is altijd bereid. Zo is God.
En dan de vreugde om het verlorene dat terug gevonden is. Daar had in de parabel onze oudste zoon het ferm lastig mee. Puur menselijk gezien begrijpelijk. Voor hem die altijd trouw was werd er niet gefeest. Alle aandacht ging naar zijn broer. Hij mocht dan wel terug thuis zijn gekomen, maar hij was het wel die lange tijd gehoerd en geboerd had. En voor hem, de oudste zoon, die altijd trouw was, was er geen feest. Over gebrokenheid gesproken…
Maar onze goede vader uit de parabel, ook hier optredend als beeld van Gods liefde, ging met de oudste zoon praten. Hij liet hem eerst uitrazen, en vertelde dan hoe groot zijn liefde voor hem altijd geweest is, en dat alles wat hij had ook van hem was, enz. De oudste zoon mocht dan wel zijn plichten hebben vervuld, maar zijn hart was doorheen de jaren verhard geraakt. Hij kon niet blij zijn om zijn broer die weer thuis was gekomen. Er was geen vreugde om het verlorene dat terug gevonden was. Platte jaloersheid, kwaadheid, niet willen mee feesten, was het gevolg. Jammer toch.
De parabel leert ons dat we met onze eigen gebrokenheid altijd welkom zijn bij God; ten allen tijde.
De parabel leert ons ook dat wij met de ogen van God naar elkaar en allen mogen kijken die, op welke wijze ook, gebroken door het leven gaan. Met een liefdevol hart dus, altijd bereid de ander te omarmen en diep te ontvangen.
De parabel leert ons ook te delen in Gods vreugde wanneer iemand vanuit zijn gebrokenheid het Leven terug vindt. Ja, dan mag er blijdschap zijn. Want niets is waardevoller dan (terug) thuiskomen bij God.
kris
Vandaag horen we de parabel van de verloren zoon; een verhaal dat in wezen over hetzelfde gaat dan datgene wat we gisteren vierden en aanschouwden bij de Kruisverheffing.
De jongste zoon, die een roekeloos besluit had genomen zijn vader te verlaten, was diep gebroken. Hij was het toen hij het huis verliet, hij was het toen hij voor de varkens zorgde, hij was het toen hij terug verlangde naar het leven bij zijn vader, hij was het toen hij terug keerde en zich in de armen sloot van zijn vader. In zijn gebrokenheid werd hij weer opgenomen door zijn vader; de vader die in de parabel beeld is van Gods liefde. God is liefde. En liefde bemint. Liefde gooit nooit weg. Liefde kijkt altijd uit. Liefde laat nooit los. Liefde is altijd bereid. Zo is God.
En dan de vreugde om het verlorene dat terug gevonden is. Daar had in de parabel onze oudste zoon het ferm lastig mee. Puur menselijk gezien begrijpelijk. Voor hem die altijd trouw was werd er niet gefeest. Alle aandacht ging naar zijn broer. Hij mocht dan wel terug thuis zijn gekomen, maar hij was het wel die lange tijd gehoerd en geboerd had. En voor hem, de oudste zoon, die altijd trouw was, was er geen feest. Over gebrokenheid gesproken…
Maar onze goede vader uit de parabel, ook hier optredend als beeld van Gods liefde, ging met de oudste zoon praten. Hij liet hem eerst uitrazen, en vertelde dan hoe groot zijn liefde voor hem altijd geweest is, en dat alles wat hij had ook van hem was, enz. De oudste zoon mocht dan wel zijn plichten hebben vervuld, maar zijn hart was doorheen de jaren verhard geraakt. Hij kon niet blij zijn om zijn broer die weer thuis was gekomen. Er was geen vreugde om het verlorene dat terug gevonden was. Platte jaloersheid, kwaadheid, niet willen mee feesten, was het gevolg. Jammer toch.
De parabel leert ons dat we met onze eigen gebrokenheid altijd welkom zijn bij God; ten allen tijde.
De parabel leert ons ook dat wij met de ogen van God naar elkaar en allen mogen kijken die, op welke wijze ook, gebroken door het leven gaan. Met een liefdevol hart dus, altijd bereid de ander te omarmen en diep te ontvangen.
De parabel leert ons ook te delen in Gods vreugde wanneer iemand vanuit zijn gebrokenheid het Leven terug vindt. Ja, dan mag er blijdschap zijn. Want niets is waardevoller dan (terug) thuiskomen bij God.
kris
De parabel van de Verloren Zoon of van de Goede Vader of van het Jaloerse Kind zit zo verweven in het leven van elke mens.
BeantwoordenVerwijderenHet doet zich voor in elke familie. Geef ons Heer -wanneer het zich voordoet in onze eigen familie- de genade stap voor stap elkaar terug te vinden en thuis te komen zodat opnieuw vrede kan groeien...
De parabel van de verloren zoon vind ik zo schoon. Hij raakt me ten diepste.
VerwijderenIn mezelf zitten ze alletwee. De verloren zoon en de oudste (jaloerse) zoon.
Maar God is altijd zo'n liefdevolle Vader. Hij staat me al op te wachten om mij met
zijn innige,oneindige liefde te omarmen.
Ja Hilde,dé mooiste parabel,als je het schilderij van Rembrandt goed bekijkt dan is er nergens een mooier en duidelijker beeld van de Barmhartige Vader,Hij omarmt de verloren zoon met Zijn twee armen ,die geknield voor zijn Vader zit.
BeantwoordenVerwijderenWat een hoopvolle toekomst staat ons allen te wachten.
Hij omarmt met een vrouwenhand en een mannenhand...
VerwijderenZoalshoger geschreven staat :met onze gebrokenheid zijn we altijd Welkom bij de barmhartige Vader! Woorden die je rustig maken in de diepte van je diepste zelf,want ze zijn van (gelovig gezien)een oneindig hart vol erbarmen ! Ook de schrijver ervan is Zó!!!!Dank,ontelbare dank !!!!!!
BeantwoordenVerwijderen