dinsdag in week 34 door het jaar

We hadden hier bij het ‘Van Woord naar leven’ vorige week nog over: voor een christen zijn kerken en kapellen plaatsen waar men alleen of met anderen God lof brengt. Het is goed deze plaatsen te eerbiedigen, ze mooi te houden, en ze te gebruiken waarvoor ze dienen.

Doch de ware tempel van God is het hart van de mens. Het is dé verblijfplaats bij uitstek van Christus zelf. Vanuit het hart leeft men, kiest men, doet men dingen, laat men dingen... vanuit Christus.

Jezus' aanwezigheid in ons hart is als het ware een verlenging van zijn aanwezigheid in kerken.
Een eucharistieviering mag niet eindigen bij het verlaten van het kerkgebouw, of – in deze coronatijden - na het volgen van de viering op TV. Zoals Christus zich aan ons gegeven heeft in Brood en Wijn, zo moeten wij nu verenigd met Hem, ons geven in ons dagelijks leven, wat wil zeggen: liefhebben vanuit Christus. 
Of anders gezegd: Als het vieren van de liturgie van ons geen ethisch verantwoorde mensen maakt, kunnen we beter de viering niet volgen. Of om het met de woorden uit het evangelie te zeggen: 'Niet iedereen die 'Heer Heer' roept zal het koninkrijk der hemelen binnengaan, maar alleen zij die de wil doen van mijn hemelse Vader.' (Mt. 7, 21).
Liturgie en leven zouden één moeten zijn.

Wijzelf, u en ik, zijn geroepen tempel te worden, als het ware levende tabernakels. Bereid ook om, naar het woord van het evangelie van vandaag, afgebroken te worden tot de laatste steen. Ja, bereid dus het kruis als weg te zien, en te gaan, als een weg van werkelijke bevrijding voor allen en alles: liefde tot het uiterste, in diepe doorleefde solidariteit met allen waarop men neerziet, en al wat broos en arm is in de wereld.
Niet in ons eentje, maar verenigd met Jezus, in gemeenschap met de hele kerk; Hij met ons - door ons - in ons. Om zijn Pasen steeds in Hem opnieuw te ontvangen, te beleven, en te schenken aan onze naasten, en in zekere zin aan de gehele mensheid.

kris