donderdag in week 8 door het jaar

Het evangelie vandaag eindigt met: 'Meteen kon hij weer zien en hij volgde Jezus op zijn weg.'

Bartimeüs riep de Heer, en bleef roepen. Waarop, zo lezen we, de Heer zich over hem ontfermde, en hem daadwerkelijk genas.
En dan die mooie woorden: Hij volgde Jezus op zijn weg.

Geliefde mensen,
gods-ontmoeting komt van twee kanten. God ontmoet ons, en als het goed is ontmoeten wij ook Hem.
Dat Hij ons ontmoet, en wel dagelijks, en in wezen voortdurend, is een feit. Dat staat zelfs los van het feit of wij in bewust-zijn Hem ontmoeten of niet. In Christus bewoont God ons, heeft Hij ons lief, raakt Hij ons aan, roept Hij ons op,… Zijn verblijf in ons is niet van passieve aard, integendeel. Zijn tegenwoordigheid is actief; een levende liefde zeg maar.
Wij, van onze kant uit, zijn geroepen Hem te ontmoeten in zijn aanwezigheid. God-zij-dank moeten we Hem niet zoeken ver van ons weg… gewoon naar binnen kijken: daar is Hij. Of rondom ons: ook daar is Hij.
Dit te vatten vraagt geloof; een eenvoudig en puur geloof. Goed nieuws voor zij die geen hogere studies hebben gedaan inzake theologie. De meest eenvoudige mens kan in puurheid verwijlen bij de Heer die in hem, en rond hem, is.

Zoals gezegd: de tegenwoordigheid van de Heer is een actieve aanwezigheid. Net zoals bij Bartimeüs raakt de Heer ons aan, spreekt Hij ons aan (ook al horen we Hem niet), roept Hij ons op,…
Vandaag ben je opgestaan. Je hebt naar buiten gekeken, of op je gsm, welk weer het is. Misschien heb je al een ochtendgebed gedaan. Je hebt de e-mail van het Bijbelcitaat gelezen, en misschien ook de ‘lezingen van de dag’ op deze pagina. Ik weet niet hoe laat je deze woorden leest, maar misschien heb je al mensen ontmoet: in je eigen huis, of op je werkplek, of waar dan ook. Misschien waren je gedachten reeds bij mensen waar je diep om geeft, of bij problemen in de wereld. Het kan ook zijn dat een zeker intens verdriet je huidig gemoed bepaalt, om welke reden ook. Of misschien heb je bij een tas koffie gewoon wat gemijmerd over het leven.
Wel, lieve mensen, in dit alles is God in Christus aanwezig en raakt Hij je aan, meer en dieper dan je vermoedt.
In het alledaagse, in het gewone van elke dag, komt Hij naar je toe, ontmoet Hij u.

Vraag is: Ontmoet jij ook Hem? We hoeven deze ontmoeting niet altijd bewust te beleven in ons hoofd. Het gaat veeleer om een houding die in wezen een evidentie kan zijn. God is er... dat volstaat... Zonder dit constant te beredeneren mogen we ons wentelen in zijn aanwezigheid; als een vanzelfsprekendheid.
Zoals we in- en uitademen. Daar denken we ook niet altijd bewust bij na.

Moge, zoals bij Bartimeüs vandaag, onze gods-ontmoeting ertoe leiden dat we Hem op onze levensweg steeds meer en dieper gaan volgen. Mogen we, vanuit zijn roep, en onze ontmoeting met Hem, de weg vinden en gaan die Hij met ons, en in ons,  wilt gaan.

Ik wens het ieder van u van harte toe.

Ps.: Meer en meer gaan we de komende dagen de lente zien, voelen, ruiken. Geniet ervan. Ook dat is God ontmoeten. Ik zou zeggen: drink van zijn schoonheid. En wees maar dronken. 

kris

Reacties

  1. dank U mijn God, voor het Hooglied van het leven

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is allemaal waar wat je schrijft, beste Kris, voor hen die reeds geloven. Voor de anderen is dit alles niet zo vanzelfsprekend, zelfs niet aanvaardbaar (van hun kant uit). Blijft de vraag en de zorg hoe we deze mensen kunnen bereiken met de boodschap van Gods liefde op een manier dat ze ook werkelijk de levende Heer ontmoeten. Wij zijn immers gezonden naar hen, naar de wereld. Blijven we niet teveel ronddraaien in eigen kring, ons 'gezonden' weten naar gelijkgezinden? Ik zie onze kerk weinig acties ondernemen naar 'buiten', naar andersgezinden, naar niet-gelovigen... Ik zie Paulus in Athene en op zijn andere reizen... Hij richt zich telkens tot de 'anderen'...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Persoonlijk vind ik het al heel veel als mensen van een gelovige, een priester of een zuster kunnen zeggen, ook al zeggen ze het niet of niet luidop: 'Deze mens leeft van iets méér dan van wat de wereld biedt'. Wij moeten niet zoveel zeggen, wij moeten door ons leven God aantonen. Als het kan, kan men anderen aanspreken, maar mij lijkt dat niet altijd eenvoudig.

      Verwijderen
    2. Beste anoniem van 10:08,
      je hebt overschot van gelijk. Het gevaar bestaat er inderdaad in dat we blijven rond draaien in ons eigen kringetje. Terwijl het evangelie duidelijk is: de wereld in, het licht uitdragen, als schapen (als we dat al zijn) onder de wolven (als zij dat al zijn), bereid zijnde - zoals paus Franciscus het zegt - je handen vuil te maken.
      We moeten onze eigen stal verzorgen, maar we moeten ook naar buiten. In en uit. En teveel naar elkaar kijken, teveel in onze eigen stal willen zijn, kan op termijn dodend werken.
      Paulus kan ons hierbij zeer zeker tot voorbeeld zijn.
      Van harte, kris

      Verwijderen
    3. Bedankt Kris voor uw duidelijk en correct antwoord.

      Verwijderen
    4. Daniël, dank voor je antwoord. Enkele dingen: een priester, een zuster, ze zijn niet meer zichtbaar in onze straten. Bij ons toch niet. Vroeger wel. Men moet het zien aan het leven, zeg je. Een humanist doet dezelfde goede dingen als een christen. Een moslim ook en een boeddhist ook. En zoveel anderen... Een christen is daarin niet anders dan de 'anderen' en de anderen zijn daarin niet anders dan de christenen. En anderen aanspreken als 'niet zo eenvoudig' vind ik spijtig. Het moet vanzelfsprekend zijn voor een christen dat hij zijn geloof uitdraagt, ook uitspreekt, zonder opdringerigheid, maar getuigend. "Geloof is uit het horen" zegt Paulus duidelijk! Als niemand spreekt, voegt hij eraan toe... Of nog: "Wee mij als ik het evangelie niet verkondig". Ons spreken moet bovendien gepaard gaan, zegt hij nog, met een vleugje zout (goed verteerbaar, met een vleugje humor en tezelfdertijd realistisch). Waar het hart van vol is, zegt Jezus, daar loopt het toch van over.

      Verwijderen
    5. Ik denk dat het niet enkel een kwestie is van 'doen', maar ook van aanvoelen en verstandig handelen. Soms moet je de mensen 'winnen'. Vanuit het aanbieden van vriendschap, of vertrouwen, kan je soms iets meer zeggen, getuigend zelfs. Meteen vanaf het begin over God en zijn gebod praten kan ook averechts werken.
      In die zin kan ik me wel vinden in Daniël die zegt dat het niet altijd eenvoudig is.
      Dat de mensen weten en zien waarvoor je zelf staat is veel waard, denk ik altijd. Mijn ervaring is dat velen dan spontaan met zaken naar jou toe komen.
      En dat niet iedereen bereikt wordt... dat zal altijd zo zijn.
      Aan onze wijze van leven, en ook aan onze gezichten, zou men moeten kunnen zien, dat wij als Kerk leven vanuit iets wat de wereld niet biedt. Ik denk dat we daar meer aandacht aan zouden moeten besteden...
      Van harte, kris

      Verwijderen
    6. GOEIEMIDDAG

      DAGELIJKS PROBEER IK DEZE WOORDEN EN DADEN IN ME OP TE NEMEN...ERNAAR TE LEVEN...IN M'N DOEN EN LATEN...
      HET ZIJN " GODDELIJKE VITAMIENTJES "


      BEDANKT KRIS, OM " HET WOORD VAN LEVEN " TELKENS WEER TE VERWEVEN IN ONS DAGELIJKS LEVEN!!!

      Verwijderen
    7. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

      Verwijderen
    8. hoe kan men weten waarvoor wij staan als we niet meteen over de 10 geboden spreken??? Iemand die zich daarvan afkeert veroordeelt zichzelf?
      Hoe dikwijls staat er niet in het evangelie dat we moeten geloven en de geboden onderhouden???
      Daar niet over spreken is niet zeggen waarvoor je staat en wat je identiteit is?

      Verwijderen
  3. Aan anoniem van 10:08 graag voeg ik aan al deze antwoorden nog een tip toe die je mischien wel kunt smaken https://youtu.be/jfcI35tVp2M. Dit is een intervieuw met Jef De Kesel. Zo mooie getuigenis

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Alleen al de vraag van elke dag die de Heer mij stelt ..."wat kan ik voor jou doen" ... God vinden in alle dingen ...of alles is van Godsprekend ... ja ... overgave !

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten