Mattias, apostel

Geliefde mensen,

gisteren, op Hemelvaartsdag, hoorden we nog hoe Jezus z’n leerlingen de wereld in zond om de Blijde Boodschap te verkondigen. Niet blijvend naar de hemel staren… nee, terug de berg af, de wereld in. Daar, waar het dagelijks leven zich afspeelt, moet het Rijk Gods gestalte krijgen. En dan hoorden we die prachtig belofte van Jezus dat Hij bij die opdracht altijd bij ons zal zijn, alle dagen tot aan de voltooiing van deze wereld. Mooi toch.

Vandaag, waar we de apostel Mattias gedenken en vieren, horen we Jezus oproepen om in zijn liefde te blijven, om van daar uit daadwerkelijk lief te hebben, en wel door je leven te geven. Er is geen grotere liefde, zegt Hij, dan je leven te geven voor je vrienden.

Vrienden mogen we hier niet verstaan als een clubje mensen in je naaste omgeving die, door de toevalligheid van het leven, tot je intieme vriendenkring zijn gaan behoren. Natuurlijk zijn ook dat je vrienden (vriendschappen die je zelfs diep moet koesteren), maar evangelische vriendschap reikt veel verder, ze gaat uit naar iedere mens. We zijn immers geroepen met elke mens een zekere vriendschap aan te gaan, in de zin van: ieder is mijn broer of zus, in de diepe religieuze betekenis van het woord.

Aan hen allen mogen we ons leven geven. Dat betekent: niet jezelf zien en beminnen als het centrum van je bestaan. Het gaat erom de ander centraal te stellen, het grotere geheel voor ogen houdend.

In een gezin bijvoorbeeld zou het geen zin hebben om je eigen persoontje centraal te plaatsen, zodat in je ogen heel het gezinsleven zich rond u afspeelt. Nee, het gaat om je partner, je kinderen, je gezin als gezin. Vanuit Christus’ inwoning ben je geroepen Gods liefde gestalte te geven naar je gezinsleden. Als gezin, hoe onaf ook, kan je op deze wijze een mooie getuigenis zijn van Gods liefde.
Hetzelfde geldt voor een kloostercommuniteit . Niemand staat boven de ander, enkel de liefde wordt gediend.
Zo mogen we ook naar de kerkgemeenschap kijken. Paus Franciscus bijvoorbeeld is niet het centrum van de Kerk. Hij staat ten dienste van de mensen hem gegeven. Maar dat geldt in wezen voor iedere gedoopte: we zijn er om elkaar in liefde te dienen.

Maar je ‘leven geven voor elkaar’ gaat verder dan familiale of kerkelijke grenzen. In wezen zijn we geroepen om de hele mensheid te dienen, door Gods liefde te dragen en uit te dragen.
Wereldwijd zijn er duizenden en duizenden goede initiatieven die hiervan getuigen. Maar ook de stille liefdesblijken tussen mensen onderling zijn van even grote waarde.
Ook het stille verborgen gebed voor de mensheid is een dienst van naastenliefde die we niet mogen onderschatten. Zelf werkend in het woonzorgcentrum mag ik getuige zijn van het stille gebed van heel wat bejaarden die dagelijks prevelend hun rozenkrans bidden voor de vrede en het heil van de wereld. Mooi toch.

Je leven geven voor je vrienden…
Het gaat erom Gods liefde gestalte te geven, heel concreet. Zowel in dikwijls verborgen daden van kleine goedheid, alsook in grotere en zichtbare initiatieven. Het gaat er niet om wat bekendheid heeft, maar wel om wat gedaan wordt.

Lieve mensen,
vandaag starten we de noveen naar Pinksteren toe. Negen dan lang bidden we om de gaven van Gods Geest. Moge Hij ons de gave van de liefde schenken; de onbaatzuchtige liefde, zoals we die bij Jezus zagen en zien. Moge de Geest ons verinnigen met Jezus, opdat we in eenheid met de Heer Gods liefde mogen worden.

kris