maandag in de 7e paasweek

Vandaag horen we in de eerste lezing Paulus zeggen: 'Nu ben ik op weg naar Jeruzalem, gedreven door de Geest, zonder te weten wat me daar te wachten staat, behalve dan dat de heilige Geest me in iedere stad verzekert dat gevangenschap en vervolging mijn deel zullen zijn. Ik hecht echter niet de minste waarde aan het behoud van mijn leven, als ik mijn levenstaak maar kan voltooien en de opdracht uitvoeren die ik van de Heer Jezus ontvangen heb: getuigen van het evangelie van Gods genade.'

Wanneer men hoort dat een koppel een kindje verwacht zegt de omgeving dikwijls: 'Als het kind maar gezond is, da's het voornaamste'. Op zich is dat natuurlijk een mooie wens. Elke ouder hoopt ook dat zijn kind gezond is. Ouders van wie het kind voortdurend ziek is, of waarvan het kind een handicap draagt, dragen soms een diep lijden in zich dat we niet moeten onderschatten.

En toch... we moeten ons durven de vraag stellen of de gezondheid van een mens het aller belangrijkste is in zijn of haar leven.
In onze samenleving heeft men de mond vol van gezondheid en lichamelijkheid. Maar over het volbrengen van Gods wil wordt amper gesproken. En daarmee zeg ik niet dat gezondheid en lichamelijkheid geen belang zouden hebben, maar wat heeft men aan het voortdurend behartigen van deze dingen terwijl men de vraag naar Gods wil amper stelt.

Eigenlijk zouden we moeten zoeken naar eenheid in deze zaken. Gezondheid en lichamelijkheid kunnen beleefd worden in God en krijgen zo hun plaats in het volbrengen van Gods wil. Een minder goede gezondheid kan ook een springplank zijn of worden naar het vinden en volbrengen van Gods wil; voor de persoon zelf en het gezin of de gemeenschap waar hij deel van uitmaakt.

Laten we in ons leven de wil van God zien als het hoogste goed. En moge al het andere ten dienste staan van dat.

kris