dinsdag in week 4 van de paastijd

Jezus zegt ons vandaag: 'Mijn schapen luisteren naar mijn stem, Ik ken ze en zij volgen Mij.' Enkele verzen daarvoor staat: ‘Ik ken mijn schapen en mijn schapen kennen Mij, zoals de Vader Mij kent en Ik de Vader ken.’

Graag wil ik met u vandaag eens wat dieper ingaan op dat woordje ‘kennen’.

Kennen, in Bijbelse betekenis, gaat veel dieper dan weet hebben van iemands bestaan. Het reikt dan ook verder dan puur informatie te hebben over iemand. Wanneer Jezus zegt: ‘Ik ken mijn schapen en mijn schapen kennen Mij’, dan gaat het over een liefdevolle relatie, over een intieme omgang met elkaar.
In het Hebreeuws staat er ‘jada’, wat betekent: omgang met elkaar. Kennen, in Bijbelse betekenis, gaat dus over een relationele beleving. Of beter gezegd: het gaat over relatie die gekenmerkt is door toevertrouwen, door liefdevolle omgang met elkaar.

Je vindt dat nog een beetje terug in de wat oudere uitdrukking dat een meisje en een jongen kennis hebben met elkaar. Ook hier gaat het verder dan weet hebben van elkaars bestaan: het is een kennen gericht op een liefdesrelatie.

Wanneer Jezus ons vandaag zegt zijn schapen te kennen, zegt Hij dus dat Hij in een liefdevolle relatie staat met ons. Hoe zijn schapen ook leven… Hij bemint ze. Daar gaat het om. En wel in relatie. Dat betekent dat Hij zijn schapen binnentrekt in de omgang die Hij met hen heeft, zodat de relatie wederkerig wordt (wat uiteindelijk eigen is aan relatie).

Als voorbeeld haalt Hij z’n eigen relatie met de Vader aan. ‘…zoals de Vader Mij kent en Ik de Vader ken’. Op dezelfde wijze wil Jezus omgaan met ons; in dezelfde liefdevolle verhouding.

Dat is nogal wat. We mogen stellen dat de relatie tussen Jezus en de Vader puur is, volmaakt, goddelijk. Ze geven zich voort-durend aan elkaar. Wel, die puurheid, die zelfgave aan elkaar, verlangt Jezus ook met ons te beleven.

Jezus geeft zich aan ons. Hij is neergedaald om in ons zijn inwoning te nemen. Opdat wij ons zouden geven aan Hem, om, opgenomen in zijn ja-woord tot de Vader, beeld en gelijkenis te worden van Gods liefde.

Dat is onze roeping. Daartoe zijn wij uitgenodigd. En wel vandaag. U en ik.

Laten we onze vrijheid (want we kunnen ook ‘nee’ zeggen) benutten om Gods liefde te beantwoorden door ons helemaal toe te vertrouwen aan Jezus. Laten we dit heel persoonlijk doen, in een innige stille liefdevolle omgang met Hem. Neem daarvoor je tijd in je gebed: Neem, naast je mondgebeden, je voorbeden, je lofzangen, tijd voor stilte. En vlij je tegen de Heer aan, zonder woorden. Innige omgang. Laat je omhelzen, en omhels Hem. Drink van zijn liefde, van zijn genade. Word één.
Laat de emoties die je daar wel of niet bij ervaart, ondergeschikt zijn aan het gebeuren.

Doe dit persoonlijk, maar niet alleen. Wees je ervan bewust dat je deel uitmaakt van die grote gemeenschap die Christus in zich wil trekken: zijn mystiek Lichaam op aarde: de Kerk, maar ook ver daarbuiten: in wezen ieder mens.

En wanneer je je gebed verlaat, stop dan niet met bidden. Maar blijf innig verbonden met de Heer. Doe wat je moet doen vanuit zijn liefde die Hij voor je heeft. Heb Hem lief door te dingen te doen in zijn liefde.

Moge deze liefdesband met de Heer het centrum zijn van je dag, je diepste drijfveer, je spirit. Moge je zo drager, en uitdrager, zijn van God zelf.

Opdat Hij mag gekend zijn, meer een meer. Gekend in Bijbelse betekenis van het woord.

Van harte, kris