maandag in week 3 van de paastijd

Vandaag lezen we dat men op zoek was naar Jezus. Dat lezen we op meerdere plaatsen in de evangelies. Dat terugtrekken deed Hij regelmatig: 'naar de overkant’, ‘in het gebergte’, ‘geheel alleen'. Hij trok zich terug bij en in God.

Het is goed Jezus hierin te volgen, om - in Hem - voor het Aangezicht van de Vader te komen; Hem van wie wij het leven ontvangen, Hij die de diepste zin is van ons bestaan, de bezieler van ons leven.

Velen van ons verlangen met regelmaat te bidden. En, wat menselijk is, we verlangen naar vrede in ons gebed, naar gevoelens van ‘rust’ in de Heer. Maar heel wat mensen leven wat dat betreft met een soort frustratie: de rust in het gebed ontbreekt, de vrede al evenmin. En al snel worden de gebedsmomenten ingekort, of nog erger: men houdt er gewoon mee op.
Wat jammer is.

Wantrouw hen die beweren dat je pas écht gebeden hebt wanneer je tijdens je het gebed gevoelens hebt ervaren van vrede en vreugde, een ervaring van een soort innerlijke (of zelfs uiterlijke) alleluia-trance ingegeven door de Heer. Ja, wantrouw hen die beweren dat je gevoelstoestand de norm is van je goed of minder goed bidden. In wezen, lieve mensen, heeft gebed niets met gevoelens te maken. Nergens zegt Jezus: ‘uw gevoel heeft u gered’. Altijd zegt Hij: ‘uw geloof heeft u gered’.

Geloof hier niet bedoeld als enkel een belijdenis met de lippen, maar als act van overgave aan God. Fijne gevoelens in dit gebeuren zijn leuk, klinkt aanlokkelijk, maar in wezen zijn ze absoluut niet belangrijk. Het gaat er in ons gebed om met open handen (hart) voor God te staan, je innerlijk leeg makend, nederig, vol toewijding. De kern van het christelijk gebed is dat Jezus in u bidt; met u, door u, en wel in de gave van Gods Geest die ons ons wordt gelegd.

Het gelovig bewust zijn dat Jezus in ons bidt is van onschatbare waarde. Verenigd met Hem brengt Hij ons voor het aanschijn van de Vader.

Stilte (als het kan dagelijks langdurige stilte) zal je leiden in de woestijn van de ontmoeting. De stilte is immers de bedding bij uitstek om Gods genade in al zijn helderheid te kunnen ontvangen.

Bij Thomas Merton lezen we: ‘Wanneer ik heel stil ben en het meest mezelf, is Gods genade helder en heb ik geen oog voor iets anders. Wat willen we nog meer dan in rust en vrede verwijlen in dit alles betoverende wonder van Gods genade voor ons?’ (Search for Solitude: Pursuing the Monk’s True Life 1996, blz. 35)
Ja, in de stilte zullen we in genade leren dat God ons Al is, en dat het in het leven alleen om de Liefde gaat.

Begrijp dus dat dit gebeuren zich niet afspeelt op het niveau van je gevoelens, maar wel in de kern van je ziel waar God - in Christus - je omvorming in Hem wil bewerkstelligen.

Laat ons, naar de woorden van Clara van Assisi, niet zozeer bidden als wel gebed worden.

Zalig de armen van geest, de nederigen van hart.

Met een genegen groet,

kris