woensdag in week 4 van de paastijd

Vandaag, in de eerste lezing, lezen we in de Handelingen van de Apostelen: Op een dag, toen ze aan het vasten waren en een samenkomst hielden voor de Heer, zei de heilige Geest tegen hen: ‘Stel Mij Barnabas en Saulus ter beschikking voor de taak die Ik hun heb toebedeeld.’ Nadat ze gevast en gebeden hadden, legden ze hun de handen op en lieten hen vertrekken.

Ik kan me voorstellen dat de wijze waarop hier beschreven staat hoe de heilige Geest spreekt merkwaardig kan overkomen. Alsof Hij zomaar ineens met een duidelijke stem en klare taal en opdracht spreekt. En toch mogen we het belang niet onderschatten dat het zo staat beschreven. Laten we trachten samen wat dieper te kijken.

Een eerste punt is het belang van Pinksteren, de door Christus zelf beloofde komst van de heilige Geest, die de leerlingen en vele anderen 'aan de lijve' ervaren hebben. Niet enkel als een momentopname op de zogenaamde dag van Pinksteren, maar ook daarna. Voor de leerlingen, en velen van de eerste christenen, was Pinksteren een gebeuren van elke dag. Sinds Pinksteren was de Geest aanwezig, wisten ze zich door Hem bezield, ervoeren ze in Hem kracht en genade, en wisten ze zich gezonden. Ze ervoeren de Geest als Degene die hen voortdurend naar Christus deed verlangen en hen in Christus bracht. De heilige Geest was voor hen niet enkel een geloofspunt, maar een concrete ervaring.

Treffend is ook hoe in het citaat twee keer over 'vasten' wordt gesproken, over een 'samenkomst voor de Heer', over het feit dat ze samen 'gebeden' hebben, en de 'handen oplegden'. De ervaring van de heilige Geest zit voor hen ingebed in een mystieke houding, een innerlijke beleving als een zekere vanzelfsprekendheid of voorwaarde om 'in Christus' te kunnen leven.

Eigenlijk zou het bij ons, christenen, voor ons als Kerk, niet anders mogen zijn: biddende en samenkomende mensen, die het waaien en aanwezig weten van de Geest even vanzelfsprekend vinden dan het feit dat je in- en uitademt. Dit laatste overweeg je niet voortdurend met je verstand, maar het gebeurt gewoon. Zo ook met de aanwezigheid van de Geest: je reflecteert daar niet voortdurend over, maar Hij is er wel, en Hij waait, Hij doet verlangen, Hij toont richting, Hij stuwt, Hij doet je bidden, Hij leidt je in Christus. Alsof God zich voortdurend om je bekommert dat je het verlangen naar Christus, en het leven in Hem, niet zou verliezen. En zo is het ook.

De heilige Geest houdt het vuur in ons brandend. Verlies je de Geest... je innerlijk vuur zal doven. Laat je het waaien van de Geest toe... je vuur zal aanwakkeren.

Een goede vriend van me zei me ooit eens wanneer hij 's morgens opstaat hij eerst gewoon op de kant van zijn bed gaat zitten. En hij haalt dan enkele keren diep adem, in het besef dat de Geest er is die hem wil bezielen. In het diepe ademen ervoer Hij de adem van God (de Geest) die in Hem werd gelegd. Dan stond hij op, waste zich, dronk een tas koffie en ging bidden. Allemaal in het waaien, en de vreugde, van de heilige Geest. Mooi toch.

Geliefde mensen,
wat dit citaat uit de eerste lezing ons voorhoudt is het belang van het 'biddend leven'. Altijd opnieuw (dikwijls bewust, dikwijls onbewust) die 'open houding' naar God toe. Zalig de armen van Geest, de zuiveren van hart... weet je wel. Het gaat over openheid, over beschikbaarheid, over toevertrouwen. Om, in het vuur van de Geest, je niet enkel gesterkt te weten, maar ook gezonden. Gezonden om licht te zijn in de wereld, zout op deze aarde.

Moge de Geest ons blijvend bezielen.

Een mooi zomerse woensdag,

kris