donderdag in week 13 door het jaar
Terecht zeggen de Schriftgeleerden dat niemand zonden kan vergeven, behalve God. Daar zat het probleem niet. Probleem is dat ze in Jezus niet de Messias herkennen, God die mens geworden is onder ons. Moesten ze in Hem de Messias erkennen zouden ze voor zijn voeten neervallen smekend of Hij hun zonden zou vergeven.
Iets soortgelijks maken we mee de dag van vandaag met de biecht. Moesten de mensen geloven dat het wel degelijk God is (die doorheen de priester in naam van Jezus) zonden vergeeft, zou men - bij wijze van spreken - in lange rijen aanschuiven om te gaan biechten.
Het gaat om geloof; geloof in Jezus. In Hem God zien die mens geworden is onder ons.
Het gaat om het geloof in het priesterambt; Jezus die, in eenheid en in naam van God, doorheen de priester zonden vergeeft.
Waarom doen we, wat de biecht betreft, zo moeilijk, denk ik soms. De biecht, het sacrament van verzoening, is zo'n mooi en rijk gebeuren. Als je beseft dat je na een biecht weer helemaal 'zuiver' bent, dat de Heer je persoonlijk is komen aanraken, dat Hij je op weg heeft gezet van innerlijke genezing,... Mooi toch. Om diep dankbaar te zijn. De biecht is het teken bij uitstek van Gods barmhartigheid aan de Kerk gegeven.
Als kerkgemeenschap zouden we dit sacrament nieuw leven moeten inblazen, los van mogelijk negatieve ervaringen waar (naar het schijnt) veel mensen in het verleden mee te kampen hebben gehad. Laten we de biecht fenomenologisch bekijken; vanuit het fenomeen, vanuit het wezen van de biecht, los van allerlei negatief gedoe. De biecht dus weer in zijn schoonheid ontdekken en ontvangen. Ik vermoed dat dit de Kerk, en dus de samenleving, in onze streken alleen maar goed zal doen.
En natuurlijk mogen, of moeten, we ook elkaar vergeven, absoluut. Als christen mag je dat in zekere zin zelfs doen in naam van Jezus; waarom niet? Al is dit laatste dan geen sacrament in de strikte zin van het woord, het heeft toch iets sacramenteels, omdat het met Jezus te maken heeft die ons heeft verlost en vergeven; Jezus die oproept daarom ook elkaar te vergeven.
Het evangelie van vandaag leert ons ook dat zonde ziek maakt, en dat vergeving krijgen geneest. Laten we ons als kinderen werpen in de armen van de Heer, in Gods barmhartigheid, al dan niet via een biecht, om - opgestaan in Hem - Gods liefde te zingen, doorheen al ons doen en laten.
Een mooie donderdag,
kris
Beste Roosje,
BeantwoordenVerwijderenals antwoord op je vraag van gisteren waarom je geen 'woordje' meer ziet van priester Daniël, moest ik je van hem laten weten dat het hem dikwijls niet lukt om iets te plaatsen. Het 'publiceren' lukt niet. Dus het gaat om een technisch probleem; een probleem waarvan de oorzaak zou liggen bij deze blog. Jammer.
Van harte hoop ik dat het probleem niet blijvend is...
Mooie dag, kris
Dank je wel Kris voor deze informatie. Nu weet ik dat hij niet ziek is. Misschien heeft hij hetzelfde probleem als ik want ik kan ook niet meer inloggen zoals ik voorheen wel kon. Vandaar dat ik anoniem inlog en mijn naam erbij zet. Roosje.
VerwijderenHier een reactie op de lezingen van vandaag van priester Daniël:
BeantwoordenVerwijderenVandaag wou ik zeggen: Jezus zegt tot de lamme: ‘Houd moed, mijn kind, uw zonden zijn vergeven’. Dat is geen aanduiding dat zijn zonden de oorzaak zijn van zijn lichamelijke handicap. Het is zoals in Joh. 9 bij de blindgeborene dat de werken Gods in die man openbaar moeten worden. Daarom geneest Jezus hem ook lichamelijk. Jezus brengt een totale heling van de mens. En ondertussen mogen de Schriftgeleerden dat ook weten. Ook voor hen worden Gods werken openbaar. Wat een verrukking is het als God komt. Dat zullen we wellicht nooit ten volle begrijpen.
Maria Dank u kris , voor deze zeer mooie tekst , een tekst om af toe eens onder handen te nemen ,om ons bewuster te maken , de test die ieder van ons nodig heeft , om te herbronnen in ons geloof en te beseffen, hoe nood we hebben om bewuster te leven in Gods Geest.
BeantwoordenVerwijderenspijtig dat de gezamenlijke biechtvieringen niet méér naar waarde werden geschat door de Kerk en dat ze daardoor verdwenen zijn. Al was het geen sacrament in de echte zin van het woord, toch werkte het 'genezend' in de persoon én in de gemeenschap. Het zou een opstap kunnen geweest zijn naar het sacrament van de biecht als men dit had volgehouden. Maar, zoals al te dikwijls, zijn de lettertjes, de wetjes, belangrijker gebleken dan de mens. Nochtans was er ooit Iemand die zei dat de sabbat er is voor de mens en niet omgekeerd...
BeantwoordenVerwijderen30 jaar geleden heb ik het sacrament van verzoening ontdekt en ben daar heel dankbaar voor. Toch zijn er in die tijd periodes van meer dan een jaar geweest waarin ik niet gebiecht heb. om dezelde reden waarom veel mensen huiverig tegenover dit sacrament staan: het is Christus doorheen de priester die je vergeeft, maar een mens tegenover wie je je uitspreekt.
BeantwoordenVerwijderenJe zult wel een priester moeten kennen in wie je vertrouwen hebt. En ook niet je eigen parochiepriester, dat is veel te dichtbij. Er zijn helaas nog steeds priesters die het vertrouwen door hun eigen levenswandel beschamen.
Laten we daarom bidden voor de priesters, dat zij niet in de verleiding komen ontrouw te worden aan hun roeping.
Dit is een test om op de blog te kunnen. Daniël
BeantwoordenVerwijderenEn het lukt dan nog ook. God zij dank.
BeantwoordenVerwijderenBiechten heeft iets vertrouwelijks. Zelf durf ik ook niet naar elke priester gaan. Toch voel ik mij veel vrijer dan vroeger. Als ik mijn zonde maar kwijt ben. Bovendien heb ik door enkele zeer zeldzame biechten die ik van priesters af mocht nemen, ondervonden dat zelfs de beste priester ook nog altijd een zondaar is. Dus schaam je niet te zeer. Je mag wel terecht eens beschaamd zijn over jezelf, dat ben ik ook soms, maar een priester mag niet oordelen. Hij moet ook niet te veel vragen stellen. Hij moet gewoon in Jezus' naam vergiffenis schenken.
BeantwoordenVerwijderen