zondag 12 door het jaar - C

Vandaag vraagt Jezus aan ons: 'Wie zeggen jullie dat Ik ben?'

Wanneer een moeder aan haar kind zou vragen: 'Lieve schat, wie ben ik voor u ?', zou het kind antwoorden: 'Maar mama, dat weet je toch, jij bent mijn mama natuurlijk, de allerliefste van heel de wereld'. Het antwoord is onlosmakelijk verbonden aan de vraag. Niet enkel omdat het de logica zelf is dat er op een vraag een antwoord komt, maar omdat het antwoord een ontmoeting inhoudt vanuit de vraag. Moeder en kind ontmoeten elkaar in vraag en antwoord.

Zo ook met de vraag van Jezus aan Petrus gesteld, maar ook aan ieder van ons: 'Wie zeggen jullie dat Ik ben?’
Deze vraag is met liefde gesteld. Immers elk woord van de Heer is vervuld van liefde, dus ook deze vraag. Gaat ons antwoord louter een theorietje zijn, of gaan we de Heer ontmoeten in ons antwoord? Een louter theoretisch antwoord kan theologisch gezien misschien wel correct zijn, maar daarom houdt het nog geen ontmoeting in. Wat de Heer wil is ons ontmoeten, zoals die mama van hierboven haar kindje ontmoette.
Wanneer de Heer ons die vraag stelt wilt Hij in ons iets losweken, iets bewerkstelligen, namelijk: die warme ontmoeting met ieder van ons waar Hij (en laat ons eerlijk zijn: wij ook) zo naar verlangt. Hij weet immers wanneer we Hem ontmoeten dat dit heilzame gevolgen heeft voor onszelf, Kerk en samenleving.

En dan ons antwoord. Wat gaan we antwoorden op de vraag van Jezus 'Wie zeggen jullie dat Ik ben?’ Kunnen we zeggen zoals Petrus: ‘De door God gezonden messias.’? En nogmaals, niet zomaar als een theorie, maar als een waarachtig eerlijk antwoord, vanuit het diepst van ons hart.
Wie deze woorden van Petrus tot antwoord neemt naar de Heer toe, zegt veel; héél veel. Eigenlijk zeg je: 'Jij bent de door God gezonden Redder, jij bent mijn bevrijder, mijn inwoning, mijn Heer aan wie ik me graag geef'.
Wie - welke weg hij ook nog moet afleggen - deze woorden met hart en ziel kan zeggen, is vol van genade. Het is immers de Heer zelf die in zijn Geest hem bezielt met deze woorden.

En dan, zo zou je kunnen denken, volgt er een mooie, vredevolle, bijna romantische weg... Wel, vergeet het.

Het evangelie van vandaag eindigt met: ‘Wie achter Mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen en dagelijks zijn kruis op zich nemen en Mij volgen. Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen; maar wie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het behouden.'
Ons leven verliezen... Da's niet makkelijk. Het vraagt een innerlijk afsterven van al die dingen waar we als mens prat op gaan, dingen die ons wegtrekken van de Heer, zaken die een belemmering vormen te leven in Hem. We hebben zojuist in ons antwoord aan de Heer gezegd dat Hij de door God gezonden messias is. Dat wil zeggen, wanneer we deze woorden ernstig nemen, dat we Hem toelaten bezit te nemen van heel ons zijn, en dat we bereid zijn af te sterven aan al die dingen die hiervoor in de weg staan.

Eigenlijk gaat het hier niet over verliezen, maar over winnen. Winnen in de zin van: dat je je diepste identiteit zult ontdekken, namelijk het geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis. Ja, wie toelaat dat Christus in hem leeft zal die identiteit ontdekken: de schat in de akker.

Maar da's dus geen romantische weg. Laat je het niet wijsmaken. Het is de weg van het kruis, de weg van het sterven, de weg van de liefde, de weg van het ware leven. Het is de weg van de totale omvorming in Christus. Het is de roeping van ieder van ons persoonlijk, en van ons als gemeenschap de Kerk.
Het is Blijde boodschap, een weg van vrede en vreugde, geworteld in God zelf, in het Pasen van de Heer.

Een gezegende zondag,

kris