dinsdag in week 16 door het jaar

Wie is een God als U, die schuld vergeeft en aan zonde voorbijgaat? U blijft niet woedend op wie er van uw volk nog over zijn; liever toont U hun uw trouw. Opnieuw zult U zich over ons ontfermen en al onze zonden tenietdoen. Onze zonden werpt U in de diepten van de zee.

Opnieuw spreekt de profeet Micha over Gods trouw aan zijn volk, ook al bewandelt de mens zijn paden niet. Dit laatste is voor God geen reden om ontrouw te worden, integendeel. Ontrouw staat niet in het woordenboek van God. Het zou immers tegen de liefde zijn. Liefde is trouw, ook wanneer de ander ontrouw is. Zo is God. Zo kijkt Hij naar ons, zo gaat Hij met ons om.

Jezus is deze trouw komen belichamen. Hij heeft erover gesproken, Hij heeft het beleefd. In tal van verhalen en gelijkenissen heeft Hij verwoord hoe God de verdwaalde mens gaat opzoeken. Als een gewond schaap zal Hij het op zijn schouders nemen om het terug te brengen naar de kudde. Uitkijkend in de deur zet Hij zijn hart wijd open voor de verloren zoon om naar hem toe te snellen en te omhelzen. Bij Zacheüs wou Hij te gast zijn. De vrouw aan de put - die zoveel mannen had versleten – gaf Hij levend water; Hij gaf Zichzelf.

In het woonzorgcentrum, waar ik werk, gebeurt het dat ik met onze mensen wel eens in gesprek ga over de dood, over het sterven; over hun sterven. Wat me opvalt is dat velen zijn opgevoed met een godsbeeld waar God streng zal oordelen wanneer iemand overlijdt. Ik merk dat dit godsbeeld van een streng oordelende God heel dikwijls een zekere angst tot gevolg heeft; angst om te sterven. En dan heb ik het niet over angst van hoe men zal sterven, maar angst voor God, angst voor het oordeel. Men zal er niet snel over praten, maar het leeft bij heel wat mensen. Meer dan we vermoeden. Na hen eerst beluisterd te hebben probeer ik het gesprek zo te leiden dat Gods barmhartigheid een plaats kan krijgen. God is er niet op uit een oordeel uit te spreken over onze misstappen of zonden. Hij staat met zijn armen wijd geopend om ons te ontvangen in zijn hart dat getekend is door een en al barmhartigheid. Het enige dat wij zullen moeten doen is ons als een kind werpen in die barmhartigheid. En sowieso zal God ons in zijn armen houden en met de tijd de hemel binnenleiden. We kunnen die barmhartigheid van God ook weigeren. We kunnen dat nu terwijl we nog leven, we kunnen dat wanneer we gestorven zijn. Wat jammer is. Wat kan God dan nog doen? Misschien is dat wel de ‘hel’: Gods barmhartigheid weigeren.
Het zijn vaak mooie gesprekken waardoor onze mensen tot een zekere rust komen in zichzelf. Angst maakt plaats voor toevertrouwen aan. Biddend, kijkend, strelend naast hen mogen staan op de moment dat hun kaarsje uitgaat... het heeft iets diepgaands. Om dankbaar te zijn.

Laten we bidden voor onze stervende mensen. Mogen ze zich toevertrouwen aan wat komen gaat: God die in Christus klaar zal staan om – trouw als Hij is – de (dikwijls gebroken mens) te ontvangen in zijn barmhartigheid. Het is zo mooi, en waardevol, onze stervende mensen biddend te begeleiden op de weg die ze te gaan hebben. Moge ze vrede dragen wanneer ze de geest geven; mogen ze thuis komen in Gods eeuwige liefde.

Mensen, even over iets totaal anders: Goed drinken vandaag. Geen onnodige inspanningen doen. Veel sterkte gewenst bij deze verwoestende warmte. En, zoals Rik Torfs gisteren zei in een tweet: ‘Geef de moed niet op. Na zonneschijn komt regen’.

Een vredevolle dinsdag,

kris