dinsdag in week 16 door het jaar

Wie is een God als U, die schuld vergeeft en aan zonde voorbijgaat? U blijft niet woedend op wie er van uw volk nog over zijn; liever toont U hun uw trouw. Opnieuw zult U zich over ons ontfermen en al onze zonden tenietdoen. Onze zonden werpt U in de diepten van de zee.

Opnieuw spreekt de profeet Micha over Gods trouw aan zijn volk, ook al bewandelt de mens zijn paden niet. Dit laatste is voor God geen reden om ontrouw te worden, integendeel. Ontrouw staat niet in het woordenboek van God. Het zou immers tegen de liefde zijn. Liefde is trouw, ook wanneer de ander ontrouw is. Zo is God. Zo kijkt Hij naar ons, zo gaat Hij met ons om.

Jezus is deze trouw komen belichamen. Hij heeft erover gesproken, Hij heeft het beleefd. In tal van verhalen en gelijkenissen heeft Hij verwoord hoe God de verdwaalde mens gaat opzoeken. Als een gewond schaap zal Hij het op zijn schouders nemen om het terug te brengen naar de kudde. Uitkijkend in de deur zet Hij zijn hart wijd open voor de verloren zoon om naar hem toe te snellen en te omhelzen. Bij Zacheüs wou Hij te gast zijn. De vrouw aan de put - die zoveel mannen had versleten – gaf Hij levend water; Hij gaf Zichzelf.

In het woonzorgcentrum, waar ik werk, gebeurt het dat ik met onze mensen wel eens in gesprek ga over de dood, over het sterven; over hun sterven. Wat me opvalt is dat velen zijn opgevoed met een godsbeeld waar God streng zal oordelen wanneer iemand overlijdt. Ik merk dat dit godsbeeld van een streng oordelende God heel dikwijls een zekere angst tot gevolg heeft; angst om te sterven. En dan heb ik het niet over angst van hoe men zal sterven, maar angst voor God, angst voor het oordeel. Men zal er niet snel over praten, maar het leeft bij heel wat mensen. Meer dan we vermoeden. Na hen eerst beluisterd te hebben probeer ik het gesprek zo te leiden dat Gods barmhartigheid een plaats kan krijgen. God is er niet op uit een oordeel uit te spreken over onze misstappen of zonden. Hij staat met zijn armen wijd geopend om ons te ontvangen in zijn hart dat getekend is door een en al barmhartigheid. Het enige dat wij zullen moeten doen is ons als een kind werpen in die barmhartigheid. En sowieso zal God ons in zijn armen houden en met de tijd de hemel binnenleiden. We kunnen die barmhartigheid van God ook weigeren. We kunnen dat nu terwijl we nog leven, we kunnen dat wanneer we gestorven zijn. Wat jammer is. Wat kan God dan nog doen? Misschien is dat wel de ‘hel’: Gods barmhartigheid weigeren.
Het zijn vaak mooie gesprekken waardoor onze mensen tot een zekere rust komen in zichzelf. Angst maakt plaats voor toevertrouwen aan. Biddend, kijkend, strelend naast hen mogen staan op de moment dat hun kaarsje uitgaat... het heeft iets diepgaands. Om dankbaar te zijn.

Laten we bidden voor onze stervende mensen. Mogen ze zich toevertrouwen aan wat komen gaat: God die in Christus klaar zal staan om – trouw als Hij is – de (dikwijls gebroken mens) te ontvangen in zijn barmhartigheid. Het is zo mooi, en waardevol, onze stervende mensen biddend te begeleiden op de weg die ze te gaan hebben. Moge ze vrede dragen wanneer ze de geest geven; mogen ze thuis komen in Gods eeuwige liefde.

Mensen, even over iets totaal anders: Goed drinken vandaag. Geen onnodige inspanningen doen. Veel sterkte gewenst bij deze verwoestende warmte. En, zoals Rik Torfs gisteren zei in een tweet: ‘Geef de moed niet op. Na zonneschijn komt regen’.

Een vredevolle dinsdag,

kris

Reacties


  1. De profeten van het oude verbond hebben altijd slecht en goed nieuws. Het slechte is dat het zo niet verder kan. De mensen moeten zich bekeren, omkeren. Terug naar hun God. Het goede nieuws is dat God hen dan genadig zal zijn en al hun schuld onder Zijn voeten zal verpletteren. God is als een oceaan, zo groot en vol van liefde, dat al onze misstappen, zelfs die van de hele wereld en van alle tijden, gewoon op worden gelost in het loog, het zeepsop van Zijn oneindige goedheid. God is trouw. Hoe ontrouw de mensen zich ook tonen, God wil de ondergang niet van Zijn mensen. Daarvoor houdt Hij te veel van ons. Hij zendt ons Zijn Zoon om die klus te klaren. Maar Jezus’ familie begrijpt het nog niet. Zij staan buiten, d.w.z. buiten het heil dat Jezus van Godswege brengt. Zij zouden Hem liever weer thuis zien, weer aan het werk als aannemer van huisjes voor de mensen, zoals Hij vroeger met Jozef deed. Jezus heeft echter iets anders te doen. Hij moet het Rijk van God opbouwen. En dat gaat alle mensenwerk te boven. Jezus moet de wil van Zijn hemelse Vader doen. En zijn broeder, zuster en moeder moeten dat ook doen. Tenminste Zijn echte broer, zus en moeder. Willen wij ook zo’n broer, zus of moeder van Jezus zijn? Maria bewaart in ieder geval al deze dingen in haar hart. Zij wordt de Moeder van de schone liefde, de Moeder die Gods wil doet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad, Daniël, Moeder van de schone liefde. Daartoe zijn we geroepen. Om deze liefde te zijn, en te baren, doorheen daden van goedheid. Moge dit onze diepste vreugde zijn.

      Verwijderen
  2. Fijn te horen dat er tijd kan gemaakt worden om hier, in dit geval in het woonzorgcentrum, gesprekken aan te gaan die niet zo vanzelfsprekend zijn.
    Het luisteren naar, moeilijke onderwerpen durven aangaan is samen groeien.
    We leven als christen met de gedachte dat we ooit verantwoording zullen afleggen aan onze Vader.
    Geruststellend te weten dat hij vol barmhartigheid is maar des te belangrijker om bewust en naar zijn voorbeeld correct om te gaan met onze broers, zussen, onze naaste.
    Laten we er voor gaan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klopt helemaal Hilde. Het is niet omdat God barmhartigheid is dat dat voor ons een vrijgeleide zou zijn om er zomaar op los te leven. Integendeel. Het zou ons juist moeten aanzetten die mensen te willen zijn die Hij wil dat we zijn.
      Inderdaad, laten we er voor gaan ;-)

      Verwijderen
  3. Mooi ook hoe Jezus de mensen oproept 'moeder', 'broer' en 'zus' te zijn voor elkaar.
    Moeder door elkaar liefdevol te brengen tot de kern van het bestaan, zoals - als het goed is - een moeder doet voor haar kinderen. Vol tederheid, vastberaden, niemand loslatend.
    Maar ook 'broer' en 'zus' zijn voor elkaar. Op onze levenstocht elkaar in de diepte nabij zijn, elkaar dragend, ook hier elkaar niet loslatend zoals een echte broer en zus.
    Heerlijk toch die woorden van de Heer !

    BeantwoordenVerwijderen
  4. prachtig: na zonneschijn komt regen! Wat niet wil zeggen dat de bovenstaande tekst minder belangrijk zou zijn. Ik zal nog veel moeten leren als vrijwilligster in een rusthuis. Mijn volgende stap is naar de mensen toegaan die geen bezoek krijgen. En dat zijn er meer dan we weten...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ja we zijn nog van de generatie die opgevoed zijn met veel angsten zowel tegenover onze houding met God .. bidden .. sacrament van de verzoening en noem maar op als door onze ouders die toen een gans ander beeld van opvoeden hanteerde .. die angsten draag je je hele leven mee .. ondanks dat je dat juk van je af wil schudden .. bedankt aan kris
      dat je toch reeds een zekere versoepeling in onze gedachten hebt gebracht .. zodanig dat het innerlijke toch rustiger is geworden .. Dankjewel daarvoor

      Verwijderen
  5. Spijtig dat veel mensen blijven hangen bij hun eerste communiegeloof. Terwijl er meer dan ooit overvloedige kansen voor het grijpen liggen om te groeien in geloof. Geloof, geloofsinzicht, geloofsbeleving evolueren, net zoals het leven, de beschaving enz evolueren. Waarom gaat men in het ene mee en in het essentiële niet? Heeft alles te maken met waar we prioriteit aan geven. De parabel van het zaad op de rots, tussen de distels of in de goede grond illustreert dit heel duidelijk.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten