25 juli - Jakobus

Vandaag zegt Jezus ons: 'Wie van jullie de belangrijkste wil zijn, moet dienaar van de anderen zijn, en wie van jullie de eerste wil zijn, moet slaaf van de anderen zijn – zoals de Mensenzoon niet gekomen is om gediend te worden, maar om te dienen en zijn leven te geven als losgeld voor velen.'

Wie leeft vanuit z'n diepste zelf (waar God van gezegd heeft dat Hij het geschapen heeft naar zijn beeld en gelijkenis) heeft zich een thuis verworven, of beter gezegd 'gekregen', in de liefde. Hij is ten diepste ‘zichzelf’.
Snel gezegd. Want zo vaak leven we, en vechten we, met een oppervlakkig ik (eigenlijk is geen ik) dat zich laat leiden door allerlei narcistische trekjes in zichzelf en in de omgang naar andere toe. Door in deze oppervlakkigheid te leven maken we het onszelf aardsmoeilijk. Het put ons niet enkel uit, maar het is vooral ook een rem om niet die mensen te kunnen zijn die God voor ons droomt. Eigenlijk is het een duistere weg, een ‘doodlopend’ pad, weg van de Heer.
Het vraagt sterven, werkelijk afsterven, aan al dat oppervlakkig gedoe, om ten diepste onszelf te kunnen worden.

Sleutel tot deze weg is de Heer. Zacht en teder zal Hij ons leiden op de weg van het achterlaten. Vele pellen moeten er af om ons diepste zijn tot bloei te laten komen. Wel, de Heer is bij machte dat bij ons te bewerkstelligen. Van ons wordt gevraagd een werkelijke overgave aan Hem; in nederigheid, in stilte, biddend. Langzaam maar zeker zal de Heer als een hemelse pottenbakker onze binnenkant bewerken; ons opnemend in z’n eigen ja-woord tot de Vader.

Terug naar het evangelievers van vandaag hierboven aangehaald: De ‘belangrijkste’ zal die mens zijn die geleerd heeft te dienen, en wel vanuit zijn diepste ‘ik’, waar we het zo net over hadden. Hij is niet uit op eervolle plaatsen (letterlijk, of bedoeld als het krijgen van lof), want z’n thuis heeft hij in de liefde. En die is altijd dienend. Zoals Christus dienend was, en is.

Dienend doorheen het gebed voor Kerk en wereld, en dienend door daden van goedheid. Het eerste dienen vloeit in het ander dienen over, en ze bevruchten elkaar.

Geliefde mensen, laat ons de weg bewandelen van de nederigheid; ons buigend voor Gods aanschijn. Moge dit een lichaamshouding zijn in ons gebed, moge het de ziel zijn van ons bidden, moge het de vlam zijn van onze daad-werkelijke liefde voor elkaar en voor ieder medemens.

Laten we elkaar dragen in diep gebed.

Een mooie maandag,

kris

Reacties

  1. De apostelen hadden hun eigen ideeën en ambities. Deze waren vaak in strijd met datgene waarvoor Jezus stond. Toch heeft de Heer hen in Zijn spoor gekregen. Maar altijd zijn zij aarden potten gebleven die de schat van het evangelie mochten dragen. Ook wij proberen te leven in het spoor van de Heer, maar ook wij dragen die schat in broze vaten. Altijd weer kan het duiveltje van ons eigen ik weer de kop opsteken, altijd ook kunnen we aangevallen worden door de verlokkingen van deze wereld, maar ook door de vijandigheid van deze wereld. Toch heeft de Heer Zijn Kerk zo gewild: broze en zwakke mensen die Zijn boodschap uit mogen dragen, met vallen en veel keren weer opstaan. De Kerk moet altijd hervormd worden, is een oud adagium. Maar die Kerk zijn wij. Ik moet dus hervormd worden. Ik moet steeds meer en altijd opnieuw in het spoor van Jezus komen. Heilige apostel Jacobus, help mij op deze moeizame weg.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten