woensdag in week 17 door het jaar

Het is met het koninkrijk van de hemel als met een schat die verborgen lag in een akker. Iemand vond hem en verborg hem opnieuw, en in zijn vreugde verkocht hij alles wat hij had en kocht die akker.

Wie werkelijk van God houdt wil ten volle leven voor Hem. Hij wil alles geven om Gods liefde te kunnen beantwoorden. En, niet onbelangrijk, hij zal dit in diepe 'vreugde' doen, zoals de man uit het evangelie van vandaag in zijn vreugde besloot alles te verkopen wat hij had om die akker te kopen.

Als Kerk, als gelovige gemeenschap, zouden we misschien toch iets meer die 'vreugdevolle' mensen moeten zijn, en wel omwille van het bestaan van God, omwille van zijn aanwezigheid, zijn werkzaamheid, zijn barmhartigheid, zijn uitnodiging naar ieder van ons toe. Een vreugde geankerd is in het bestaan van God. Geen platte vreugde, geen soort smiley die bij een christen zou moeten horen. Nee, een vreugde die in de diepte door God zelf geschonken wordt. Het is de vreugde van de verrezen Heer, de vreugde van Gods Pasen, de vreugde van het leven dat God met ons deelt.

Je zou je de vraag kunnen stellen: Hoe kun je nu een vreugdevol mens zijn wetend wat er in Oekraïne gebeurt, in het besef dat we moeder aarde leegzuigen, lezend dat de super rijken in de wereld steeds rijker worden en de armen steeds armer, lezend over de gevolgen van de klimaatwissel, lezend dat er hier heel dichtbij in de haven van Antwerpen vijfenvijftig mensen zijn gevonden die slachtoffer waren van menshandel (anno 2022, hier in België!)? Enzovoort.

Het zijn tragische dingen, niet door God gewild. En inderdaad, als je deze zaken hoort komen er bij momenten eerder de tranen in je op dan een lach omwille van die zogenaamde ‘evangelische vreugde’.

En toch...
Paulus schrijft in zijn Romeinenbrief (hfdst. 12, 15) dat het goed is om blij te zijn met wie zich verblijdt en verdrietig te zijn met wie verdrietig is. Evangelische vreugde bestaat er niet in ten alle tijden met een brede lach rond te lopen. Zelfs wanneer je al die onheilspellende zaken hoort, of wanneer je de lijdende medemens nabij bent, hoeft dit in je hart geen afbreuk te doen aan de Paasvreugde die God geeft diep in jezelf. Zelfs wanneer je oprecht verdrietig bent om al die wantoestanden, ook wanneer je weent met zij die wenen, ook dan kan dit geschieden vanuit die diepe innerlijke vreugde.

Misschien is het woord 'Vrede' hier meer gepast. Omdat Jezus geworteld was in de Vrede van God, omdat Hij deze zelf ten diepste droeg, kon Hij bij ieder aanwezig zijn in Vrede, zowel bij hen die blij waren alsook bij hen die bedroefd waren.

Laten we ons geven aan God. Laten we voor Hem leven. Laten we ons gezonden weten door Hem. En laten we erover waken dat ons leven altijd geworteld en verankerd blijft in Hem. Dit om zelf nooit de hoop te verliezen, om ons engagement te sterken om van deze aarde een 'goede' plek te maken voor ieder, en opdat we nooit de solidariteit zouden verliezen naar allen toe die God op ons levenspad brengt; zowel in blijde momenten alsook in pijnlijke situaties.

Laten we dragers en uitdragers zijn van Gods Vrede; in eenvoud en evangelische vreugde.

Van harte,

kris