woensdag in week 14 door het jaar

'Wees blij van hart, u die de Heer zoekt', zo zingt de psalmist vandaag.

Pasen is hét feest der feesten voor christenen. Een christen is dan ook geroepen te leven als een paasmens; een leven geworteld in, en ontsproten aan, het Pasen van de Heer. Doorheen zijn sterven en verrijzen heeft Christus ons immers opgetild uit welke donkerte ook, ons deelgenoot makend aan zijn leven als Opgestane, en wel in vreugde. In Hem zijn we immers ten diepste verlost; iedere christen, maar in wezen ook ieder mens.

Aan ons de taak deze paasgenade toe te laten. Want we kunnen stokken in Gods wielen steken, de trein van genade laten ontsporen. ‘Zonde’ noemt men dat. Jammer toch.

De wereld zou zo’n mooie plek van leven kunnen zijn wanneer de mensheid zich zou toevertrouwen aan de paasgenade van Christus. Zelfs joden en moslims kunnen deze ‘vreugde’ beleven door God zo in zich toe te laten dat Hij verlossend werkzaam kan zijn. Een christen zal hierbij de naam van Jezus heel bewust uitspreken; een jood en een moslim niet. Maar zij zijn daarom niet minder gelovig of vroom. Zowel joden, moslims als christenen zijn geroepen te leven in Gods liefde; Hij die ieder van ons bij de hand neemt om ons binnen te leiden in zijn eigen liefde met de bedoeling dat we deze belichamen naar de mensen toe ons gegeven, ‘uitdragend’ naar de ‘uiteinden der aarde’.

Hoe staat het met ons persoonlijk leven op vlak van de paasvreugde? ‘Wees blij van hart, u die de Heer zoekt’, zegt de psalmist.
Is ons hart werkelijk blij? Dragen we de vreugde van de opstanding diep in onszelf? Gunnen we ons de ruimte waar Christus kan neerdalen met zijn vrede? Zien mensen aan ons dat er zoiets of Iemand bestaat als God die ons aanzet te leven in een vreugdevolle liefde?
Of sluiten we ons op in ons eigen ‘ikje’? Enkel met onszelf bezig, onze eigen pijntjes, onze zorgen, ons beklag op mensen en wereld,… en wel zo dat God niet binnen kan.

Voor alle duidelijkheid: een christen is niet geroepen te doen alsof er geen pijn bestaat, alsof niemand zorgen heeft, alsof er geen reden is tot klagen… Dit alles behoort tot de realiteit van het leven. Een christen is geroepen in dit alles Christus welkom te heten, en wel om twee redenen.
Eén: opdat je al deze dingen niet alleen zou dragen; Hij draagt ze mee, met ons en in ons.
En twee: Hij zal je zo met je zorgen leren omgaan dat Hij, met u, zijn wijngaard op aarde steeds meer gestalte kan/zal geven.

Ziekte, rouw, weemoed, ‘vervolging’,… in dit alles is Jezus niet afwezig, wel integendeel. Zijn deze zaken door God gewild? Dat hoor je me niet zeggen. Maar Hij komt er wel in aanwezig, en doorleeft ze met ons, meer dan we ze zelf doorvoelen. Hij zal onze zorgen vullen met zijn genade, zodat ze zelfs vruchtbaar worden.

Zo ken ik een vrouw die – lang geleden, toen ze jong was – een abortus heeft uitgevoerd na een nachtelijke slipper. Een gevoel van schuld groeide doorheen de jaren aan tot ze op een moment kwam dat ze uit het leven wilde stappen. Na een ontmoeting en een goed gesprek met iemand heeft ze geleerd op haar knieën te gaan zitten. Ze ontdekte het gebed. Ze heeft aan God en aan haar kind, om vergeving gevraagd. Nog dagelijks bidt ze om ontferming, maar ze leeft in het besef dat God haar vergeven heeft, verlost, bevrijd. Ze bidt tot haar kind als een mama die hoopt wanneer ze zelf ooit gestorven zal zijn haar kind in de armen te kunnen sluiten. De pijn die ze draagt (want die heeft de Heer niet weggenomen, zo zegt ze zelf) geeft ze aan God. Ze draagt haar pijn op tot vruchtbaarheid van de Kerk. En dit laatste geeft haar vrede, en in de diepte zelfs vreugde.
Zo zie je maar…

Lieve mensen,
mogen de mensen aan ons zien dat God bestaat? Leven we met Gods glimlach naar elkaar toe, naar de mensen ons gegeven? Kunnen we uit de donkerte van ons eigen ikje komen om de vreugde van God te belichamen in al wat we doen? Graag oprecht, niet opgeklopt, en al zeker niet nep. Maar welgemeend, levend in het Pasen van de Heer.

Een mooie woensdag voor ieder van u.

kris