donderdag in week 16 door het jaar

In de eerste lezing van vandaag uit de profeet Jeremia prijst God het volk dat Hij destijds bevrijd heeft uit Egypte. Hij roemt zijn volk het omdat het gehoor gaf aan zijn leiding. Ze hielden van Me 'als mijn bruid', zo zegt Hij. Ze beleefden de blijde realiteit van 'aan Hem gewijd' te zijn.

Maar halfweg de lezing slaat de sfeer van dankbaarheid al snel om om plaats te maken voor diepe droefheid. Een soort klaagpsalm: Jullie 'bezoedelden mijn bezit', 'de hoeders van de wetten kenden Mij niet meer', 'Profeten lieten liepen achter goden aan', 'Herders kwamen tegen Mij in opstand', ...

De toenmalige priesters, waarvan je zou denken dat zij het volk zouden oproepen zich weer tot God te richten, krijgen van God het verwijt dat ze dit niet doen: 'De priesters zeiden niet: “Waar is de Heer?”'

Laten we deze 'klacht' van God eens beluisteren anno 2022, hier in onze streken, gericht aan het adres: Katholieke Kerk. Wie spreekt vandaag de dag mensen aan over God? Wie gaat met zij die weinig of niet met God bezig zijn in gesprek over Hem? Wie durft de naam 'Jezus' nog uitspreken? Wie gaat met onze jongeren in dialoog over 'de Blijde Boodschap', het evangelie? Hoe staat het met onze godsdienstlessen op school? (Er zijn ook prachtige godsdienstleerkrachten hoor!!) Wie heeft de moed om af en toe in gesprekken of discussies op het werk of waar dan ook te verwijzen naar de Bijbel?

We mogen elkaar niet rond de oren slaan, en al zeker niet de oordelende toer opgaan. En toch - vergeef me als ik te kort door de bocht ga - denk ik dat er vandaag de dag veel te weinig over God en zijn Blijde Boodschap gepraat wordt. Geloof is voor een zeer groot stuk gereduceerd tot een privégebeuren. In het beste geval heeft men respect voor ieders mening, maar beleef het vooral op jezelf en: val anderen er niet lastig mee. Als dit als 'normaal' wordt gezien kan het zijn dat er een zekere cocooning optreedt. Gelovigen komen samen in de Mis, of ze ontmoeten elkaar binnen een Bijbel- of meditatiegroep, er is binnen de parochie een werkelijke beleving van gemeenschapsleven,... Op zich is daar uiteraard niets fout mee, integendeel. Maar het gevaar bestaat erin dat men gaat cocoonen, en dat het geloof niet 'uitgedragen' wordt.

Het is niet eenvoudig 'de wereld' zomaar in te trekken om het 'Goede Nieuws' te gaan verkondigen. Het zou, heel waarschijnlijk, in veel gevallen ook niet echt geapprecieerd worden. Jezus heeft - wat dit laatste betreft - meermaals zijn leerlingen hiervoor gewaarschuwd. En toch - denk ik - moeten we als Kerk meer en concreter durven nadenken hoe we God ter sprake kunnen brengen in onze samenleving.

Al snel sussen we ons geweten met het feit dat we toch getuigenis afleggen door 'goede werken' te doen, door 'daden van naastenliefde' te stellen, door onze 'wijze van leven'. En het is waar, dat is ook een getuigenis. En in zekere zin is ook dit 'een spreken over God'. Maar er is nog een ander spreken, een veel directer spreken. Namelijk letterlijk spreken over God, Jezus met name noemend, over het evangelie vertellen,...
Niet makkelijk he...

Jeremia spreekt hier over de toenmalige priesters. Maar het zou fout zijn, wanneer we over deze tijd spreken, te menen dat enkel onze priesters over God zouden moeten spreken. Net als zij, dragen wij allen als kerkgemeenschap de verantwoordelijkheid God aanwezig te brengen in deze wereld, zowel in daad alsook in woord. Ieder naar zijn roeping.

Ik zelf vecht daar ook mee hoor. Ik stel me dagelijks de vraag hoe ik hierin mijn steentje kan bijdragen. Bijbelcitaat.be wordt ook enkel (dat denk ik toch) door hen bezocht die er interesse voor hebben. Ik hoor wel dat er af en toe nieuwsgierigheid is, maar heel veel mensen tekenen ook bewust niet in voor de dagelijkse mailing of bezoeken de site bewust niet.

Vele mensen 'bidden' voor de wereld, dat God gekend mag zijn, dat Hij bemind mag worden. Deze wijze van de wereld neerleggen in de schoot van de Heer is van onschatbare waarde. Maar daarnaast moet er - denk ik - ook verkondigd worden: daadwerkelijk, midden het leven.

Verkondiging, uitdragen, missionering,... Het is niet makkelijk. Ik wil niet oordelen. Maar ik vind dat we er over moeten durven nadenken. We moeten er met elkaar - denk ik - meer over in gesprek durven gaan. Hoe God ter sprake brengen in onze samenleving...

Moge de heilige Geest ons hierbij tot hulp zijn.

Een gezegende donderdag, vanuit de stilte van de abdij in Westvleteren,

kris