zaterdag in week 13 door het jaar
‘Hoogmoed verwijdert de mens altijd van God, omdat men de barmhartigheid van de Heer vergeet en niet meer beseft dat men nood heeft aan bevrijding’, zo schrijft Vincenzo Paglia. Ik denk dat het waar is. Het overkwam het volk van Israël.
Maar het is eigen aan een profeet dat hij blijft spreken. Niettegenstaande de nee-woorden van de mens blijft een profeet in zijn zending staan. Dat lezen we bij Amos vandaag in de eerste lezing.
De profeet komt met troostende en vooral zeer hoopvolle woorden. Hij omschrijft het huis van David als ‘vervallen’. Maar het zal worden ‘herbouwd’. Het land zal weer overvloedige oogsten opleveren met nieuwe wijn en vele vruchten. Of anders gezegd: Amos verkondigt een messiaanse tijd die weldra z’n aanvang zal kennen.
En dan moeten we natuurlijk spreken over de komst van Christus, en alle tijden daarna. De messiaanse tijd is er een van elke dag. Want dagelijks komt Christus met Gods liefde in de harten van alle mensen, met de bedoeling dat we dragers en uitdragers zouden zijn van deze liefde.
Laat ons dat dagelijks nieuwe, Christus zelf, diep koesteren. Niet als een emotie los van werkelijkheid, maar als een reëel gebeuren geworteld in het leven van elke dag.
Moge Christus ons hart richten, moge Hij het kleuren en bezielen. Opdat de wereld vanuit goedheid moge groeien tot een plek waar de liefde en de vrede ten diepste geëerd wordt.
Hartelijk, kris
BeantwoordenVerwijderenDe profeten van het oude verbond kunnen dreigen, maar zij hebben ook altijd hoopvolle heilsbeloften. Amos had nogal wat sociale onrechtvaardigheden aangeklaagd. Vandaag heeft hij een heel andere boodschap: God zal de bouwvallige hut van David herstellen. Een rest krijgt een hoopvol perspectief. De ploeger zal de maaier op de voet volgen. De ene oogst volgt de andere op. Israël wordt in zijn vroegere staat hersteld. Het leeft weer op zijn eigen grond, er zijn weer wijngaarden en er is ook weer wijn die een teken is van zegen en overvloed. Jezus brengt dat ook. Jezus brengt Gods verrukking. Want Jezus brengt God. En als God komt, wordt alles zo anders. Geen tijd meer om te vasten. De bruidegom is onder ons. Dan kan je niet vasten, want het is bruiloft, het is feest. Jezus weet wel dat Hij de verrukking van God niet zal kunnen brengen zonder lijden en kruis. Dan wordt het weer tijd om met Hem te vasten en te treuren. Maar dat doen de mensen Hem aan. Jezus is er niet op uit om te sterven aan een kruis. Jezus wil zo graag dat het volk van God weer echt het volk van God wordt. Daarom predikt Jezus, daarom geneest Hij zieken, wekt Hij doden op, schenkt Hij verzoening aan de zondaars. Dat is geen verstellap op een oud kleed. Dat is een totaal nieuw kleed. Dat zijn nieuwe tijden. Messiaanse tijden van vreugde. Tijden waarin de oude profetieën zoals die van Amos vervuld worden. Dat is jonge wijn in nieuwe zakken. Die nieuwe zakken bersten niet. Het oude is voorbij. Jezus maakt alles nieuw. Dat kan ook nu gebeuren. Als God onze Heer mag zijn, dan wordt alles zo anders, zo nieuw. God is een God van hoop. Wat houdt Hij van dat kleine meisje hoop waarover Charles Péguy zo mooi schreef. Maar het is geen loos geluid. Het is een hoop zo concreet dat zij naar haar vervulling hijgt, ook nu.
👏👌
BeantwoordenVerwijderen