dinsdag in week 18 door het jaar

Tegen het einde van de nacht kwam Hij naar hen toe, lopend over het water. Toen de leerlingen Hem op het water zagen lopen, raakten ze in paniek. Ze riepen: ‘Een geest!’ en schreeuwden het uit van angst.  Meteen sprak Jezus hen aan: ‘Houd moed! Ik ben het, wees niet bang!’

‘Tegen het einde van de nacht’, zo lezen we. Een hele nacht moesten ze het dus zonder Hem stellen; schijnbaar toch. Hij liet zich niet zien, Hij sprak niet, liet zich amper bevroeden.

Velen van ons hebben in de loop van hun leven wel eens een dergelijke 'nacht’ doorgemaakt; een periode waar ons geloofsleven serieus op de proef werd gesteld. Misschien gaan sommigen van u een dergelijke tijd nu door.

Dit kan zich uiten in een lange periode van dorheid in het gebedsleven, in ‘geen zin hebben om te bidden’, in twijfel of God wel bestaat,… Er zijn vele soorten nachten. En voor velen van ons, denk ik, is dat een ervaring van ‘God, waar ben Je in hemelsnaam???’ Hij laat niet van zich horen. Alsof Hij de nacht, de dorheid, de woestijn, in stand houdt.

Wel, in zekere zin kan dit laatste waar zijn. Soms houdt God een zekere nacht in stand, en wacht Hij het juiste moment af om zich te tonen, om in Christus naar ons toe te komen, zijn hand uitstrekkend zoals we dat lezen in het evangelie van vandaag.

Waarom God dergelijke nachten een tijd in stand houdt… daar heeft Hij beslist z’n reden voor. Het is, vanuit ons beperkt mens-zijn, moeilijk om hier een klaar zicht op te krijgen. Wat we wel kunnen doen is de nacht ‘toelaten’, meer: haar welkom heten als een leermeester wat betreft ons volwassen worden in het geloof.

Ja, laat je maar omhelzen door de nacht, vertrouw je er aan toe; niet krampachtig, maar ontvankelijk, leeg, beschikbaar. Laat de genade maar binnen.

Duurt het een paar dagen… het zij zo. Duurt het een paar maanden… het zij zo. Duurt het een paar jaar… het zij zo. Gods wegen zijn de onze niet.

Maar laten we de fout niet maken die Petrus maakte. Namelijk: als de moment er is dat de Heer zich toont, dat Hij naar ons toekomt, dat we ons dán laten leiden door angst. Het kan namelijk zijn dat je je in je periode van de 'nacht' helemaal hebt opgesloten in jezelf. Je bent als het ware aan de donkerte gaan wennen en je hebt je leven eraan aangepast. Je bent zelfs de nacht gaan koesteren. Niet zozeer als een door God gegeven genade, maar als een soort levenslot. Bijvoorbeeld: vele mensen bidden minder in zo'n periode, of houden er helemaal mee op. Ze pikken zelfs de draad niet meer op. Een soort berusting, zeg maar. Als op die momenten de Heer plots voor je staat zou het wel eens kunnen zijn dat je werkelijk verschiet en dat de angst je serieus om de keel grijpt. Daarom is het van belang, ook in nacht, altijd alert te blijven voor het mogelijk (terug) komen van de Heer. En áls Hij dan verschijnt is het goed om ons niet terug te plooien op onszelf, maar om liefdevol op Hem te vertrouwen, door in volle overgave naar Hem toe te gaan zoals Hij naar u komt; puur en naakt, gevormd door Hem.

Moge mogelijke nachten ons tot nieuwe mensen maken.

Met een genegen groet, vanuit de mooie Ourthevallei,

kris