Gedaanteverandering van de Heer
Laten we vandaag, waar we de gedaanteverandering van de Heer vieren, eenvoudig kijken naar Jezus, meer bepaald naar de biddende Jezus.
Bidden is open bloeien in Gods nabijheid, het is ademen, zuurstof nemen, op Gods berg, om in het dal stappen te zetten getekend door Gods liefde.
Bidden… zegt Kierkegaard, 'is je diepste verlangens aan Gods hart brengen en zólang luisteren tot je Hem hoort.'
Dragen wij de liefde in ons om met regelmaat die stille berglucht in ons hart op te zoeken om te bidden, opdat er ruimte diep in onszelf zou vrijkomen om Gods liefde te kunnen aanschouwen? Om vanuit deze ervaring dankbaar het dagelijks leven te omarmen, ons gevend aan de liefde.
Een mooi weekend voor ieder van u,
kris
BeantwoordenVerwijderenEen mooi feest, dat van ’s Heren gedaanteverandering. Jezus heeft Zijn leerlingen duidelijk moeten maken dat Hij veel zou moeten lijden. Lijden schrikt altijd af. Mensen lijden wel, maar eigenlijk kunnen ze er niet goed tegen. Jezus zelf misschien ook niet. Maar Hij gaat bidden en daar verandert Hij totaal van gedaante. Hij wordt heerlijk, Hij wordt verblindend wit. Het is een prachtig visioen. Sinds ik iets gelezen heb over sterfbedvisioenen, wordt dit Thaborgebeuren voor mij nog meer bijzonder. In tijden waar er geen pijnstillers waren, heeft God de mensen vaak geholpen met zo’n sterfbedvisioen. De stervende zag een eerder overledene – een voorouder of een kind, zelfs een te vroeg geboren kind dat niet levensvatbaar was – hem of haar afhalen. En het gebeurde ook dat de zoon of dochter die zat te waken bij de stervende, precies hetzelfde zag als de stervende. Ook de wakende zag die overleden persoon zijn of haar moeder of vader afhalen. Is dat niet precies wat hier ook in Jezus’ gedaanteverandering gebeurt? Jezus ziet en laat zien wat Zijn toekomst is: verblindend witte heerlijkheid bij God. En de drie apostelen mogen dat ook zien. Zij zien Mozes en Elia die Jezus af komen halen. Of af zullen komen halen. Want een sterfbedvisioen kan je al hebben maanden vóór je stervend bent. Elia en Mozes spraken met Jezus over zijn heengaan in Jeruzalem. Dat zijn niet zomaar de Wet en de profeten, dat zijn volgens mij wel degelijk Mozes en Elia die aan Jezus verschijnen. En Petrus, Jacobus en Johannes zien wat Jezus ziet. Echt een sterfbedvisioen. Dan gaat de verschijning of het visioen weg, maar daar is de wolk. Dat is de schaduw van God die over trekt. En een stem zegt: ‘Dit is Mijn Zoon, de uitverkorene, luistert naar Hem’. Hier wordt werkelijkheid wat Daniël zag in zijn visioen, enkele eeuwen vroeger: vier koninkrijken die vernietigd werden en dan iemand die op een mens geleek en die van de Hoogbejaarde, van God dus, heerschappij, luister en koninklijke macht ontving. Het is om van te duizelen: na vier mensonwaardige, beestachtige koningen komt een op menselijkheid bedachte koning. Dat is inderdaad wat Jezus bracht: een menselijke samenleving, Gods heerlijke heerschappij. ‘Luistert naar Hem’, zegt God. In de tweede lezing herinnert de schrijver – Petrus of één van zijn leerlingen – zich dit visioen. Dit visioen geeft hoop. Het is goed het te herdenken en te vieren vandaag, veertig dagen vóór het feest van Kruisverheffing. God is wonderbaar in Zijn Zoon die wel moet sterven, maar die door lijden en sterven naar Zijn heerlijkheid gaat en ons allen meetrekt in Zijn ‘exodus’.