vrijdag in week 21door het jaar
'Wees waakzaam'
Christus Jezus zal komen als onze verlosser en rechter aan de grens van de tijd. Dan zullen we Hem ontmoeten, eens en voor altijd. Wie we ook zijn, waar en hoe we ook geleefd hebben... de ontmoeting zal plaatsvinden. Laten we dus waakzaam zijn.
De parabel handelt niet enkel over de ontmoeting met de Heer bij ons sterven. Hij handelt ook over elk moment waarop we de Heer ontmoeten of ervaren wanneer Hij op ons toekomt (nu dus bijvoorbeeld in zijn Woord dat je zonet gelezen hebt in de lezingen van de dag). Jezus Christus is niet alleen toekomst, Hij is ook heden en hier. Ook daarvoor moeten we waakzaam zijn.
Ieder moment van de dag kan een moment worden van eeuwigheid, een kans om God en de medemensen te dienen en hen te beminnen met de liefde die de Allerhoogste ons toereikt.
Soms kan Hij opeens voor ons staan, klaar en helder en heel bewust. Duidelijk klinkt dan de plotse roep "Daar is de bruidegom!"
Maar soms gebeurt het dat Hij als het ware op ons toesluipt op zachte voeten. Opeens staat Hij dan stil naast ons, stil achter ons.
Of Hij gaat met ons mee zonder spreken, zonder zichtbaar of hoorbaar teken. Maar Hij is er wel.
Het kan ook zijn dat ons geloof wankelt, dat ons bidden en zelfs beminnen dor is, dat we twijfelen, enz... ook dan is Hij midden onder ons en leidt Hij ons. Het is niet evident om Hem dan te ‘aanvoelen’. Het vraagt een zekere stilte diep in onszelf om Hem te ontwaren in momenten van donkerte.
Ook als we zondigen is Hij aanwezig, en komt Hij naar ons toe. In een mogelijk besef of aanvoelen van ‘schuld’ tikt Hij op ons geweten. Maar weet dat Hij ook dan naar ons toekomt, zoals bij het verhaal van de verloren Zoon. Uitkijkend naar onze ‘terugkomst’ staat Hij klaar om op ons toe te snellen om ons in zijn armen te sluiten.
De Heer is altijd tussen ons en in ons, als de aanwezige én de komende.
Laat ons leven met een wakker hart, bij zonneschijn of duisternis.
Een gezegende vrijdag,
kris
Zo vaak zie ik dat 'komen van de de Heer' en toch is er iets in mij dat me belet naar Hem toe te snellen. Hoe zou dat toch komen...?, vraag ik me vaak af.
BeantwoordenVerwijdereneen beetje meer tijd maken voor God? Bidden, Eucharistie.....
VerwijderenBeste anoniem van 8:00u,
Verwijderenwe vechten allemaal met onze duistere kantjes. Ik ook hoor. Het is inderdaad een merkwaardig gebeuren dat we Hem 'zien', dat we Hem 'horen', en dat we het toch niet klaar spelen om in te gaan op zijn roep. Zelfs de grote en heilige Paulus schrijft: 'Ik doe wat ik niet wil en wat ik wil doe ik niet'.
Wat anoniem van 9:13u schrijft is zeker waar: het gebed kan een sleutel zijn om te groeien op onze weg. Omdat het gebed ons plaatst in de liefde van God, als een ontmoeting, een gods-ontmoeting. Om vanuit deze relatie met Hem in het leven te staan, groeiend, dag na dag.
Laten we elkaar biddend dragen.
Van harte, kris
Wat ik mij afvraag is krijgen die “domme” meisjes helemaal geen kans om die fout te herstellen? Ik kan dat niet in overeenstemming brengen met Gods goedheid die iedereen persoonlijk heeft geroepen. Hij zal ons niet laten vallen voor een verzuim. Roosje
BeantwoordenVerwijderenDag Roosje,
Verwijdereneen parabel is er om bepaalde dingen op het scherp van de snee te zetten. Boodschap in deze parabel is: waakzaamheid. En vooral: niet uitstellen wat je vandaag kan doen.
Je hebt zeker een punt wanneer je zegt dat na een verzuim de Heer je niet laat vallen. Ook daar heeft Jezus parabels aan gewijd en woorden aan besteed. Gods barmhartigheid is, naar mijn aanvoelen, dan ook het hart van het evangelie.
Maar dit neemt niet weg dat we waakzaam moeten zijn, en vooral ook dat we er niet van mogen uitgaan van 'ach, die goede God, in zijn barmhartigheid zal Hij wel vergeven'.
Een waakzaam leven leiden, zien en doen wat er gedaan moet worden, behoort toch ook tot ons christelijk leven.
Denk ik dan...
Van harte, kris
Leer over de huwelijksrituelen in de joodse traditie en je begrijpt deze parabel volkomen.
Verwijderenzonder die informatie wordt het moeilijk. Jezus was een volbloed Jood en de mensen wisten waarover Hij sprak. Waarom leggen onze predikanten die niet uit zoals het hoort: vanuit de Joodse traditie? Weinig of niet daarin gevormd. Grote fout van onze Kerk. Alle andere interpretaties zijn meestal bla bla bla...
Beste meneer of mevrouw anoniem,
Verwijderenje wilt je niet met naam bekend maken wat ik begrijp gezien de wijze waarop je reageert. Ik zou me ook schamen. Ik vermoed dat je een verbitterd mens bent, en dat je door je versteend hart niet meer de apprecitatie kan zien van mensen die op deze blog samen zoeken naar de weg die zij willen gaan in het licht van het evangelie.
Voor mij ben je het beeld van de farizeeër waarop Jezus regelmatig reageert. Alwetend, oordelend, en vooral niet meegaand.
Ik bid voor je.
Ik bid voor je.
Kijk eens in de spiegel
VerwijderenHeel juist. Deze parabel is maar te verstaan vanuit het joodse huwelijksceremonieel. De bruidegom ging zijn bruid afhalen bij haar ouders. Daar waren lange plichtplegingen. Er moest van alles geregeld worden: de bruidsschat, de oorkonde, allerlei formaliteiten en ook het feit dat de schoonouders hun dochter niet graag zagen weggaan. Dat kon veel tijd in beslag nemen voordat de bruidegom zijn bruidje eindelijk over kon brengen naar zijn woning. Daarin werd hij begeleid door bruidsmeisjes die met brandende fakkellappen de stoet begeleidden en luister bijzetten. De domme meisjes hadden niet gedacht aan een reserve olie. Zij gingen zo op in het feest dat te gebeuren stond, dat ze vergaten dat de bruidegom daar nog niet was. Zij gingen op in het wereldse, zou je kunnen zeggen, en ze vergaten het eigenlijke: het komen van de bruidegom, c.q. de Heer.. Dat de verstandige meisjes hun reserve niet met hen wilden delen, dat was geen onwil. Zij konden niet delen, want dan liepen zij het risico dat ook hun lampen niet bleven branden tot de huwelijksstoet ten einde was. Dat zouden er geen meisjes meer zijn die de bruidegom luister gaven op zijn grote dag. Dan leed de bruidegom helemaal gezichtsverlies. De meisjes waren juist uitgenodigd om hem en zijn bruid luister te geven. Wat erg als er geen enkel brandende fakkellap meer zou zijn. Zulke dingen moet je evenwel niet verwarren met hardheid en onbarmhartigheid van God. God is altijd barmhartig, maar in deze parabel gaat het Jezus nu om iets anders, nl. om waakzaam en vooruitziend te zijn. Wij moeten dat in de wereld toch ook doen? Als wij als we jong zijn alles erdoor jagen, dan lopen wij op het einde van ons leven het risico dat we flink tekort hebben. Als je ouder word, moet je een spaarboekje hebben dat je aan kan spreken als het nodig is. Zo is het ook in onze verhouding met Jezus. Een novice in het klooster moet niet opgaan in God tijdens haar noviciaatsjaren alleen; haar liefde en geloof mogen niet minder worden als ze wat langer in het klooster is. Je mag Jezus of God nooit gewoon worden. Dan loop je het risico dat Hij niet veel meer betekent voor jou. Net als in een huwelijk: als de periode van de verliefdheid ophoudt, dan moet je soms door een dorre tijd heen. Het komt er dan op aan je partner dieper en opnieuw te leren kennen. Dat zie ik vaak in ons WZC: een man of een vrouw die elke dag zijn of haar partner bezoekt, ook als die partner dementie heeft en de bezoekende wederhelft zelfs niet meer herkent. Dat is echte liefde. Maar deze haal je maar uit een aangelegde reserve toen het nog allemaal goed ging. Met Jezus idem dito.
VerwijderenIk (11.00 uur) heb nooit de bedoeling mensen te kwetsen of niet te waarderen. Ik reageer enkel vanuit de pijn dat we (R.K.) bij het lezen en beleven van Gods Woord onze joodse wortels bijna helemaal hebben losgelaten en daardoor véél missen.
VerwijderenBedankt Daniël, jij staat dichter bij onze bron.
ja, die van het elfde uur krijgen evenveel
Verwijderen;-)
Verwijderen:-)
Verwijderen