zondag 21 door het jaar - C

De liturgie van deze zondag opent met een visioen van verlossing: 'De tijd is gekomen om alle volken, van elke taal, bijeen te brengen. Ze zullen komen en mijn luister zien.' God houdt zijn heilsplan om één gemeenschap te maken van alle volkeren van de aarde niet verborgen. Je kan dit lezen als een beeld van hoe het er later zal uitzien in de hemel. Maar je kan het ook lezen als een opdracht voor ons mensen vandaag: In naam van de Heer werken aan een (wereld)gemeenschap waar het goed is voor ieder om te leven; een gemeenschap waar de liefde gevierd wordt, een gemeenschap waarvan God zelf het levend hart is.

In het evangelie krijgt Jezus de vraag: ‘Heer, zijn er maar weinigen die worden gered?’ Waarop Hij antwoordt: ‘Doe alle moeite om door de smalle deur naar binnen te gaan, want velen, zeg Ik jullie, zullen proberen naar binnen te gaan maar er niet in slagen.' Jezus bedoelt met het beeld van de deur dat het dringend en noodzakelijk is om volgens het evangelie te leven. Wij weten uit eigen ervaring dat de deur van het egoïsme breed is; het is een deur die lokt, die oppervlakkig gezien fijn en aangenaam overkomt. Terwijl de deur van de liefde smal is, niet evident haar te betreden. Het vraagt keuze, engagement, gebed, mystiek. Het is de weg van het achterlaten van eigen egoïstische begeerten, de weg van het afsterven aan een oppervlakkig ik dat leeft voor zichzelf. Het is de weg van gemeenschap, de weg van Gods wil, de weg van Jezus' kruis en dus tevens de weg van zijn Pasen: diepe bevrijding voor jezelf en allen die je ontmoet vanuit deze paasgenade.

Maar feit is dat de mensheid, en ieder van ons, die weg  - om welke reden ook - niet altijd gaat. De brief van Paulus aan de Hebreeën, waaruit we vandaag lezen, herinnert ons daarom terecht aan de 'vermaning'. Ja, de vermaning van ons hart, de vermaning van ons geweten, de vermaning van ons gedrag. In zijn goedheid spreekt Paulus van 'bemoediging'. Een vermaning met het hart gegeven is in de diepte immers altijd een bemoediging; nooit met de bedoeling iemand te bestraffen, maar wel te stimuleren de juiste levenswandel te gaan.

'Houd vol, het betreft hier immers een leerschool, God behandelt u als zijn kinderen. Welk kind wordt niet door zijn vader berispt? Een vermaning lijkt op het moment zelf geen vreugde te brengen, slechts verdriet, maar wie erdoor gevormd is plukt er op den duur de vruchten van: een leven in vrede en gerechtigheid', schrijft Paulus. Wie het evangelie met zijn hart aanneemt wordt gesnoeid. Dit kan een lastig gebeuren zijn, confronterend, maar in de diepte ook verhelderend en op termijn gezien brengt het een leven voort getekend door vrede en gerechtigheid, zoals Paulus zegt.

Het evangelie lezen is luisteren naar het Woord van de Heer, het levende woord van God. Het is zijn menswording ontvangen in je hart. Het is Christus verwelkomen, Hem ontmoeten, Hem beluisteren. Het is Hem dragen vol van genade. Wel, die Christus, is tevens de vormer van ons geweten; tenminste als wij zijn aanwezigheid omarmen. En dan zullen we inderdaad in de ervaring komen te staan dat er aan ons leven gesnoeid wordt. Een lastig, maar noodzakelijk gebeuren. Dit gebeuren toelaten zal alleen maar goede vruchten voortbrengen; voor jezelf, voor allen die je ontmoet, voor de Kerk, en in wezen voor de hele mensheid.

Geliefde mensen, laten we dagelijks het evangelie ter harte nemen. Laat het maar een spiegel zijn; een spiegel vervuld van Gods genade. Mogen we zo als gemeenschap groeien opdat het visioen van Jesaja dat we vandaag hoorden nu reeds meer en meer gestalte mag krijgen.

Een vredevolle en gezegende zondag voor ieder van u.

kris