dinsdag in week 4 van de veertigdagentijd
De psalm eindigt vandaag met: ‘Kom en zie wat de Heer heeft gedaan.’
Deze uitnodiging zou de uitgestrekte had moeten zijn van de Kerk: een Kerk die verwelkomend is, een Kerk die wat kan laten zien.
Verwelkomend voor iedereen: ik denk aan gelijkgezinden in geloofsvisie maar ook allen die er een andere mening op nahouden. Mensen die het zogenaamde rechte pad bewandelen maar ook zij wiens levensweg kronkelig verloopt. Zij die menen onbevlekt ontvangen te zijn maar evengoed de deugnieten van onze samenleving. Rijken zijn welgekomen, net – en misschien vooral – zoals de armen welkom zijn. Zij die zogenaamd fluitend door het leven gaan alsook zij die lijden onder depressie, eenzaamheid en welke donkerte ook. Stokouderen, ouderen, volwassenen, jongeren, kinderen, baby’s,… allemaal zijn ze van harte welkom.
En dit, lieve mensen, om de eenvoudige reden, dat voor Jezus iedereen welkom was; elk mensenkind zonder onderscheid.
Niet om een gezellig onder-onsje te hebben met allen die zouden binnenkomen, wel omdat in het samenzijn de liefde zou gevierd worden: Gods liefde.
Deze liefde, waarvan Jezus het levend hart is, is een haard waar mensen zich kunnen komen warmen, een gemeenschap waar gedeeld wordt, waar onrecht wordt bestreden, waar het goede gesprek gevoerd wordt, waar niet geoordeeld wordt, waar het broze gekoesterd wordt, het zieke geheeld,… kortom: een plek waar gemeenschap beleefd wordt, en wel vanuit Gods aanwezigheid.
Dat, lieve mensen zou iedereen moeten zien die hun blik richten richting Kerk; niet het stenen gebouw, maar het mystieke Lichaam van Christus: u en ik en wij allen.
Laten we de deuren van ons hart wijd open zetten, alsook de deuren van onze huizen, onze gemeenschappen, onze parochielokalen, onze kerkgebouwen,… Moge het een ingaan en uitgaan zijn: wij naar de wereld, gezonden als we zijn. Maar ook iedereen verwelkomend, zoals het evangelie dat vraagt.
En dit met een evangelische warmte om U tegen te zeggen. Laten we geen angst hebben dit engagement aan te gaan. Beter met vuile handen aan tafel met een rein hart, dan met propere handen aan tafel met een bekrompen en op zichzelf gericht hart.
Moge de eenvoud en de vreugde van het evangelie onze metgezel zijn.
kris
Het water dat uit de tempel vloeit, is een beeld voor de genadeschatten die in de Kerk aanwezig zijn. Indertijd had Jahwe God in de woestijn water uit de rots laten stromen, zodat de mensen te drinken hadden en de woestijn bevloeid werd tot vruchtbare grond. In de tijd van Ezechiël is die tijd allang voorbij, maar niet Gods werkzaamheid. Zelfs te midden van de ballingschap is God Zijn volk nabij met Zijn leven gevende kracht. Ook in Jezus' tijd konden de mensen in de nabijheid van de tempel, in die badinrichting, genezing vinden. De lamme die er al 38 jaar lag, had echter nooit de kracht om in het genezende water af te dalen. Niemand hielp hem. Maar Jezus ziet hem liggen en vraagt hem: 'Wil je gezond worden?' En dan bevrijdt Jezus' leven gevend woord hem van zijn ziekte. Hij mag nu zelf zijn bed dragen en lopen. Mochten ook wij mensen die niemand ziet, bij Jezus brengen. Jezus heeft zelfs geen tempel of water uit een badinrichting nodig. Zijn woord is leven gevend. Het is een Godswoord, een doe-woord. Hij zegt: 'Sta op, neem uw bed op en loop' en zie, het gebeurt. Maar het is sabbat. De man mag op die dag zijn bed niet dragen en Jezus wordt scheef bekeken en vervolgd. Dat gebeurt ook nu nog, bv. met onze paus. Die oude man gaat naar Irak en brengt verzoening in dat verscheurde land, en bij ons zijn er zgn. orthodox gelovigen die onze paus in het vizier nemen om enkele uitspraken bijvoorbeeld i.v.m. de communie van gescheiden gelovigen. Dat is jammer. God brengt door zijn paus juist leven. Christus leeft in Hem. En elke tijd heeft zijn eigen noden. Onze tijd heeft juist een grote nood aan verzoening, want onze wereld is heel erg verdeeld. Ik bewonder onze paus dat hij naar die oude ayatollah durft gaan en vriendschapsbanden met hem en zijn volk aan durft knopen. Katholiek nieuwsblad vorige week zei het mooi: 'IS dacht al met haar zwarte vlaggen in Rome te zijn, maar het omgekeerde gebeurde: een oude Romein kwam naar de plaats van IS, niet als veroveraar, maar als een pelgrim voor de vrede en verzoening'. Zo betekent onze Kerk nog veel meer dan ik soms dacht. Ook dat is water dat uit de tempel van God stroomt.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig! Ik neem de mooie overweging mee in mijn rugzak.
BeantwoordenVerwijderenDank
"... een Kerk die verwelkomend is, een Kerk die wat kan laten zien", schrijf je, Kris. Ik zag de voorbije dagen de holebi-vlag nog wapperen boven een katholieke school...
BeantwoordenVerwijderen" niet het stenen gebouw, maar het mystieke Lichaam van Christus: u en ik en wij allen. "
VerwijderenBedankt Kris voor die mooie woorden waarin IEDEREEN zich in terug vindt
Heel mooi!
BeantwoordenVerwijderenIk ben dankbaar voor onze Kerk.
dankbaar voor onze Paus en voor elke priester en gelovige die kijkt
en ziet met de ogen van het hart van Jezus,
liefdevol bewogen, barmhartig,
én Heilig: de zonde onderscheiden en de zondaar genezen
Dank aan allen voor de hartelijke woorden....woord van leven
BeantwoordenVerwijderen