maandag in week 3 van de veertigdagentijd

Vandaag horen we in de psalm: 'Zoals een hinde smacht naar stromend water, zo smacht mijn ziel naar U, o God.'

Van oudsher is het een vraag of een mens, wanneer hij geboren wordt, religieus is of niet. Wordt het hem in latere jaren gegeven, of heeft de mens reeds vanaf zijn geboorte, of daarvoor al, iets in zich dat hem tot een religieus mens maakt?
Wel, persoonlijk ben ik van mening dat een mens in wezen religieus is, en wel vanaf de conceptie. Ieder mens is het gegeven om in zijn latere leven God te leren kennen, in ontmoeting te leven met Hem, vanuit Hem te leven, en wel naar zijn of haar roeping. Ouders, opvoeders, de hele geloofsgemeenschap, wij allen, hebben de taak onze jongen mensen te ondersteunen in dat religieuze, in de werkelijkheid van een transcendent bestaan, opdat – wanneer de jongere jongvolwassen is – het in staat is de weg te ontdekken die hij moet gaan, en wel door God te leren kennen als Vriend die met hem de weg van zijn roeping gaat.

De psalmist zingt: ‘zo smacht mijn ziel naar U, o God’. We zouden met onze jongeren zo’n samenzijn moeten scheppen (maar ook onder elkaar als volwassenen) dat hun en onze ziel inderdaad gaat ‘smachten’ naar God, dat er diep vanbinnen een verlangen groeit naar God; een verlangen dat we diep gaan koesteren omdat we daarin een weg en een stuwing ervaren naar God toe. Het is namelijk Gods Geest die ons doet verlangen, en in die zin is dit verlangen een diepe vorm van gebed. Het is de Geest die ons als het waren doet bidden.

Om dan met de psalmist verder te kunnen zingen: 'Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God, wanneer mag ik nader komen en Gods gelaat aanschouwen? Zend uw licht en uw waarheid, laten zij mij geleiden en brengen naar uw heilige berg, naar de plaats waar U woont. Dan zal ik naderen tot het altaar van God, tot God, mijn hoogste vreugde. Dan zal ik U loven bij de lier, God, mijn God.’

kris