zondag 4 in de veertigdagentijd - B

Geliefde mensen,
op deze 4^e zondag in de veertigdagentijd zou ik met u willen nadenken over enkele verzen uit de tweede lezing van vandaag, uit de brief van Paulus aan de Efeziërs, waar hij schrijft: Door Christus’ genade bent u nu immers gered, dankzij uw geloof. Maar dat dankt u niet aan uzelf; het is een geschenk van God en geen gevolg van uw daden, dus niemand kan zich erop laten voorstaan. Want Hij heeft ons gemaakt tot wat wij nu zijn: in Christus Jezus geschapen om de weg te gaan van de goede daden die God mogelijk heeft gemaakt.

We leven in een tijd waar nauwelijks nog over genade wordt gesproken, laat staan over God die redt. Nochtans is dit het hart van ons christen-zijn: wij zijn gered door Jezus Christus, door zijn genade. Puur geschenk. Daardoor zijn we wat we nu zijn: een nieuwe schepping, in Jezus herschapen, met de bedoeling Gods liefde te zijn. Gods redding maken we niet zelf. Het wordt aan ons gedaan. Het wordt ons gegeven.

Veel mensen vandaag (ook binnen onze eigen Kerkgemeenschap hoor) leven alsof ze zichzelf moeten redden. Daar wordt zoveel tijd, energie en geld ingestoken. Je acht het niet voor mogelijk. Terwijl de ‘redding’, als het ware, voor het grijpen ligt. Iemand wil ze ons in zijn overgrote liefde als geschenk geven. Puur omdat Hij liefheeft. Door die redding trekt Hij ons in zijn eigen liefde, maakt Hij er ons deelgenoot van, en geeft ons alzo de mogelijkheid arbeiders te zijn in zijn wijngaard.

Wilt dat dan zeggen dat de mens daar geen enkel aandeel in heeft? Ja, toch wel. Gods redding vraagt geloof; geloof in de zin van ‘overgave’ aan de Heer. God biedt zijn redding aan, de mens moet het toelaten. Het vraagt, zo zou je kunnen zeggen, een zekere bereidheid van de mens om Gods redding te ontvangen zodat ze – in overgave aan de Hem – werkzaam kan zijn.

En toch…
Bereidheid, ontvankelijkheid, verlangen naar,… is belangrijk.
Maar de genade van God is sterker dan ons persoonlijk verlangen. Wanneer wij bidden voor mensen die helemaal vast zitten in zichzelf (om welke reden ook), wanneer wij de wereld (die dikwijls vervreemd is van God) in gebed bij God brengen, smeken wij genade af met de vraag of God de mensheid wilt aanraken, ook al staat zij daar niet voor open. Ik wil maar zeggen: God houdt van het verlangen van de mens door Hem gered te worden, maar Hij heeft dat verlangen van de mens niet nodig om de mensheid aan te raken.
Daarom is het gebed voor Kerk en wereld zo belangrijk. Het is een heel diepe en sterke vorm van naastenliefde, naast concrete liefdesdaden dat het christelijk geloof natuurlijk ook vraagt.

Laat ons bidden dat we met z’n allen nederig buigen voor de Allerhoogste, dankbaar om wat Hij geeft: zijn redding doorheen Jezus Christus. Moge dit gebed ons maken tot een gemeenschap die groeit in haar oer-roeping, in haar geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis.

Men zegge het voort.

kris