6 aug - Gedaanteverandering
HET EEN ÉN HET ANDER
(Bij Mc 9, 2-10; 2 Pe 1, 16-19)
Beste mensen, het verhaal over de verheerlijking op de berg is heel bekend. Drie van de vier evangelisten vertellen het met eigen woorden. Bovendien komt Petrus er in zijn tweede brief ook nog op terug.
Het is mooi om de context er ook bij te lezen, want die is zeer bepalend voor het begrijpen van dit verhaal. Zoals we niet lang op één been kunnen blijven staan zonder om te vallen, zo zou het lezen van dit mooie verhaal ons weleens op het verkeerde spoor kunnen zetten. We zouden kunnen denken dat het leven met de Heer één groot feest is van schittering, Hier zouden we wel altijd willen blijven, zoals Petrus ook aangeeft. Maar in het voorgaande stukje heeft Jezus iets verteld over hetgeen Hem, de Mensenzoon, te wachten stond: verworpen worden, en sterven. Hij sprak hierover in alle openheid. Jezus voegt er echter aan toe dat Hij na drie dagen zal opstaan, maar dat horen de leerlingen nauwelijks. Hij vertelt dan dat het één niet zonder het ander kan, niet voor Hemzelf, maar ook niet voor degenen die Hem willen volgen. Dringt dit wel tot hen door dat feest niet zonder lijden kan? En dringt het wel tot óns door?
Tot zover wat eraan vooraf ging.
Drie van Jezus’ leerlingen, nodigt Hij enkele dagen daarna uit om samen de hoge berg te beklimmen: Petrus, Jakobus en Johannes. Ja, ook Petrus die Jezus tegen had willen houden om over zijn dood te praten. Hij werd toen door Jezus bestempeld als satan. Dat is nogal een krasse term.
Een berg heeft vaak met ‘God in den hoge’ te maken, afgezonderd van de gewone wereld van alledag. Ze waren er helemaal alleen. Wat ze op die berg ervaren hebben moet wel heel bijzonder zijn: Jezus stralend en in wonderwitte kleding in gesprek met Mozes en Elia. Ze schrikken ervan. En dan die stem uit een wolk: Dit is mijn geliefde Zoon, luister naar Hem! Die woorden worden tegen hen gezegd, vanuit die wolk.
En bijna meteen is het voorbij, en staat Jezus gewoon naast hen.
Wat kan dit toch te betekenen hebben? Hun verstand is te klein om deze ervaring ten diepste te kunnen bevatten. Later zal Petrus, (of degene die onder zijn naam geschreven heeft), er in zijn tweede Brief op terugkomen. Hij vertelt over de stem die hijzelf gehoord heeft. De schrijver gebruikt een beeld om de duisternis en het licht bij elkaar te brengen. Hij adviseert om de aandacht te richten op een lamp die in een donkere ruimte schijnt, totdat de dag aanbreekt en de morgenster opgaat in uw hart. (2 Pe, 1,19)
Misschien hebben we zelf ook wel eens iets meegemaakt, of in een droom beleefd, wat wonderlijk en ook onbegrijpelijk is. Achteraf heb je er misschien veel over nagedacht. Later, na verloop van tijd, kan de bedoeling van die ervaring misschien pas duidelijk worden.
Laat het beeld van die lamp in een donkere ruimte maar eens toe als er duisternis is in je hart, duisternis die, naar je hoopt, niet het einde is.
Het lijden van Jezus was een periode van diepe duisternis, maar liep uiteindelijk uit op de verrijzenis. Of zoals het in 2 Petrus staat: het werd als een morgenster die opgaat in uw hart.
Laten we bidden
Goede Vader,
wij willen U danken voor alle bemoedigende woorden uit de Bijbel. Danken voor de inzichten die we mede ontvangen in de vorm van sprekende beelden. Graag willen we luisteren naar de stem in de wolk die ook voor ons mag klinken, dat we geliefde zonen en dochters van U zijn, en door U bemind worden zoals we zijn. Dit mede dankzij het lijden dat op onze weg komt.
Schenk ons dat vertrouwen door Jezus, uw Zoon naar wie we van ganser harte willen luisteren.
Amen
Geliefde mensen, ik wens jullie een gezegende dinsdag toe, op de berg of in het dal. Ze horen bij elkaar zien we ook in onze levens, want we horen bij Hem, die het heeft voorgeleefd.
Ricky
Suggesties om mee op weg te gaan
Zoek vandaag een plekje op waar je ongestoord kunt mijmeren over de weg van Jezus waarin we een voorbeeld en spiegel mogen zien van onze eigen weg.
Is de weg momenteel getekend door het kruis, probeer te geloven dat de morgenster zeker in je hart mag opgaan.
Zondag heb ik in mijn preekje gezegd dat de Olympische spelen met al hun glitter eigenlijk verbleken bij wat Jezus geeft: voedsel dat blijft ten eeuwigen leven. Na de mis zei een voorname en goede christen mevrouw dat ze toch graag keek naar de Olympische spelen. Ik zei: 'Ik ook'. Zojuist las ik de teksten in mijn brevier. En weer kwam daar die gedachte: wat zal het toch heerlijk zijn hierna. Al wat we nu doen, ook al verwerven we een gouden medaille of wordt ons kleinkind een gerenommeerde professor aan een prestigieuze universiteit, dat alles verbleekt bij de schoonheid en heerlijkheid van God en van Zijn Zoon. Zeker, Jezus kwam er maar doorheen veel lijden en dood. Toch denk ik dan: 'Daniël, wat maakt je echt gelukkig?' Gisteren nog vroeg iemand of ik al mijn testament had gemaakt. Ik zei dat ik dat al eens gedaan had, maar nu heb ik het weer verscheurd. Ik zei dat het mij eigenlijk niet kan schelen wat men met het weinige dat ik achter zal laten, gaat doen. De staat heeft me heel mijn leven onderhouden en als er wat over is, mag de staat daar gerust een graantje van terugpikken. Ik zei dat ik nu af en toe een goed werk probeer te doen. Mijn gesprekspartner vond goede werken uit de tijd. Ja, beste mensen, kan allemaal wel zijn. Maar wat maakt me gelukkig? Zeker telkens als ik een goed doel een beetje kan ondersteunen en als ik naar mijn mensen kan luisteren en zeker als ik ze bij hun sterven mag steunen met de ziekenzalving. De lezingen in ons getijdengebed toonden het mij vanmorgen nog eens zo mooi dat er een heerlijkheid is die deze van deze aarde ver overtreft. Ik moet geen gerenommeerde professor zijn en geen Olympisch kampioen, ik mag gewoon Jezus brengen aan de mensen en zelf van Hem leven. Stilaan begin ik te verlangen om helemaal bij Hem te zijn. Heer, help mij in mijn onvermogen.
BeantwoordenVerwijderenHoop is niet hetzelfde als optimisme. Het is niet de overtuiging dat iets goed afloopt, maar de zekerheid dat iets zin heeft – ongeacht hoe het afloopt.’ vaclav havel. Dat samen met wat Ricky schrijft, Laat het beeld van die lamp in een donkere ruimte maar eens toe als er duisternis is in je hart, duisternis die, naar je hoopt, niet het einde is. zijn weer twee, eigenlijk één steunpilaar die we toegereikt krijgen 🙏
BeantwoordenVerwijderenGeerte ( niet anoniem. Ik zie dat nu pas, sorry)
Verwijderen'Water en wijn worden één. Gij deelt ons mens-zijn en neemt ons op in Uw goddelijk leven.' Deze woorden die bij elke eucharistieviering gezegd worden bij de offerande, raken mij altijd bijzonder. Ze doen me dan ook altijd weer denken aan de Transfiguratie, Jezus die als mens aan zijn apostelen Zijn Goddelijkheid heeft getoond. Ook in elk van ons, gewone mensen, zit een vonk van die goddelijke Aanwezigheid. Het verlangen naar de volledige vereniging wordt dan ook sterker naarmate ik wat ouder word. Soms denk ik dat we eigenlijk allemaal in onze eigen 'eindtijd' leven, de klok tikt voor iedereen en elke dag brengt ons een stukje dichter bij de ultieme 'Vereniging' wanneer we Hem mogen zien van aangezicht tot Aangezicht... Dat belet niet dat de klim om de top van de berg te bereiken wel eens lastig kan zijn...
BeantwoordenVerwijderen‘Maar God is vol medelijden. Hij wil ons graag vergeven, omdat Hij zo ontzettend veel van ons houdt.’ (Efeziërs 2:4, BB)
BeantwoordenVerwijderen