Van Woord naar leven

Vandaag horen we Jezus bidden: 'Heilig hen door de waarheid. Uw woord is de waarheid. Ik zend hen naar de wereld, zoals U Mij naar de wereld hebt gezonden. Ik heb mij geheiligd omwille van hen, zo zullen ook zij door de waarheid geheiligd zijn.' Diepe woorden. Wij worden geheiligd door het woord dat waarheid is. Dat woord is Christus; woord van de Vader dat mens is geworden onder ons. Door Christus’ inwoning in onze ziel worden we geheiligd, door innig verenigd met Hem te groeien in Gods wil. Hoe? Door in deze wereld te leven, en wel als gezondenen, zoals Jezus dit ook gedaan heeft. Dus niet enkel leven om in leven blijven, maar leven om leven te geven, om liefde te geven, om de goedheid van God te tonen doorheen daad en woord. En dit mét de Heer, die de wereld met ons wil heiligen. Geliefde mensen, laat dit vooral geen opdracht zijn waar we tegenop kijken. Integendeel. Laten we ernaar uitkijken Gods liefde te mogen zijn. Ja, laat ons vreugde beleven door het mogen werkzaam...

Geliefde mensen, vandaag horen we het Magnificat zingen uit de mond en het hart van Maria. Dit lied zijn woorden die thuishoren binnen de spiritualiteit van de ‘armen van geest’, de anawim, de beschikbaren, zij die diep gebogen leven voor de Allerhoogste, zich toevertrouwend aan Hem, biddend dat Hij mag gebeuren, levend in zijn dienst, de tol daarvoor ‘graag’ dragend. Het Magnificat is zo rijk aan inhoud dat het de moeite loont het dagelijks te bidden, of te zingen. Je zal merken dat het je zal stuwen richting God. Het zal je maken tot een eenvoudig mens, tot een biddend iemand; aanbiddend in de diepe betekenis van het woord. Het zal je voeren in Gods tegenwoordigheid waaraan je je in alle graagte zal willen toevertrouwen. Het Magnificat bezit de rijkdom je in die grote stroom van mensen te plaatsen die bereid zijn te leven ‘in God’, voor zijn aanschijn, in zijn genade, drinkend van Hem, in pure ontvangenis. Priesters en religieuzen zijn vertrouwd met het Magnificat omdat het iedere ...

Geliefde mensen, enkele vragen die zich aandienen vanuit het evangelie van vandaag: Ben ik werkelijk geworteld in het leven van Christus, om staande te kunnen blijven in het dagelijks leven, in de wereld waarin ik leef; de wereld die soms hard is, en bij momenten grondig fout bezig is? Leef ik dan zo ‘in de Heer’ dat ik de innerlijke kracht draag in het goede te blijven, in wat juist en waar is? En beleef ik daar vrede in, en zelfs vreugde? Bewaart mijn hart de vrede, ook wanneer het kwade rondom mij schijnbaar zegeviert? Ja, kan ik geloven dat Jezus de wereld overwonnen heeft, zoals het evangelie vandaag zegt? En kan ik mij aan dit Woord, aan de Heer zelf, toevertrouwen? En wel op zo’n wijze, dat Hij met en door mij heen bidt, leeft en handelt? Vragen om mee te nemen… Een mooie maandag, kris

De lezingen van deze zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren bevatten gebeden of zijn één en al gebed. Het biddend karakter van het Woord nodigt ons als het ware uit deelgenoot te worden van haar, om, vanuit het Woord, mede biddend in deze wereld te staan, alle mensen en de hele schepping neerleggend in de schoot van de Vader, en wel in naam van Christus. Allereerst de psalm, die zoals elke psalm, puur gebed is. Met psalm 97 voegen we ons bij het eeuwenoude gebed van het Gods volk dat in alle tijden opnieuw, in goede en kwade dagen, Gods lof blijft zingen: 'De Heer is Koning, de aarde mag juichen... Voor God werpen werpen alle goden zich neer...' . Hoewel er nog vele afgoden zijn die spartelen en zich weren als een duivel in een wijwatervat. Ja, jammer genoeg worden er in onze wereld nog vele afgoden aanbeden; zoveel andere bazen dan koning Jezus die het leven beheersen van velen, en hoe dikwijls ook nog dat van ons. Wie de verrezen Christus echter ten diepste in zich welkom he...

Vandaag zegt Jezus: 'Ik heb jullie dit alles in beelden verteld, maar er komt een tijd dat Ik niet meer in beelden spreek, maar jullie zonder omwegen over de Vader vertel.' Fysiek zullen de leerlingen afscheid nemen van de Heer (we vierden het donderdag met Ons-Heer-Hemelvaart). De vele gesprekken en gebeurtenissen zullen niet meer plaats vinden, toch niet op de wijze zoals ze het drie jaar gewend waren. Tijdens deze gesprekken en gebeurtenissen heeft de Heer inderdaad zéér veel beelden gebruikt. Denk aan de 'ik-ben' woorden: Ik ben het brood, het licht, de deur, de goede herder, de weg, de wijnstok. Denken we aan de vele gelijkenissen die Hij maakte, de verhalen die Hij vertelde, verwijzingen die Hij deed, wonderen die Hij verrichte,... Allemaal beelden en gebeurtenissen waarmee Hij uitdrukte wie God is, wie Hij was, wat onze opdracht is, hoe we deze kunnen vervullen, hoe we moeten bidden,... Deze gesprekken, deze momenten, zullen de leerlingen, en velen met hen, dus ...

Vandaag zegt Jezus ons: 'Jullie hebben nu verdriet, maar Ik zal jullie terugzien, en dan zul je blij zijn, en niemand zal jullie je vreugde afnemen.' Toen de Heer deze woorden sprak droegen de leerlingen de verrijzenisgenade nog niet in zich. Wanneer alles zal voltrokken zijn, zal Hij, anders en meer dan ooit tevoren, bij hen terugkeren, en hen zijn vrede en vreugde schenken. Het zal zo diep geschonken worden dat niemand nog hen deze vreugde zal kunnen afnemen. Zo ook bij ons wanneer we ons hart openen voor de paasgenade: Christus’ vrede zullen we ontvangen, en al ons doen en laten zullen we mogen beleven vanuit deze vrede, en wel zo dat niets of niemand deze vrede zal kunnen wegnemen. Zoals we lezen bij Paulus in de Romeinenbrief: niets zal ons nog kunnen scheiden van de liefde van Christus. In dit gebeuren mogen we de aanwezigheid en het waaien van de Geest niet onderschatten. Het is immers de Geest die ons in de liefde van Christus blaast en houdt. Vandaag zijn we een n...

Terwijl Jezus zo van hen wegging en zij nog steeds naar de hemel staarden, stonden er opeens twee mannen in witte gewaden bij hen. Ze zeiden: ‘Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken? Deze Jezus, die uit jullie midden in de hemel is opgenomen, zal op dezelfde wijze terugkomen als jullie Hem naar de hemel hebben zien gaan.’ Het moet voor de leerlingen, en allen die daar op de heuvel stonden, een moeilijk en pijnlijk moment zijn geweest. Alsof de Heer hen verliet... Ik vermoed dat dit laatste ook werkelijk hun beleving was. Voor hen was het afscheid nemen. Hij gleed, als het ware, uit hun leven weg. Ze hadden de Geest nodig om innerlijk te begrijpen dat het tegendeel waar was; de Geest die zij toen nog niet hadden, maar die de Heer wel beloofd had. Enige tijd later zullen zij, in de genade van Pinksteren, 'begrijpen' dat de hemelvaart van hun Heer inderdaad geen afscheid was, maar juist integendeel: meer dan ooit tevoren zullen ze de Heer nabij weten; onder hen en ...

Vandaag horen we Paulus tot de Atheners zeggen: 'In God leven wij, bewegen wij en zijn wij.' Het is heilzaam om met regelmaat te bidden. Daarvoor momenten kiezen, er trouw aan zijn, met je hart bidden,... Het is goed, én essentieel. Maar even belangrijk is er ons bewust van zijn dat dit expliciet gebed ons zou moeten voeren in een levenshouding die in wezen ook 'gebed' is. Het is, zoals Paulus het vandaag uitspreekt, in God 'leven', in Hem 'bewegen', in Hem 'zijn'. Het is 's morgens opstaan en beseffen dat de lucht die je inademt u gegeven is - door God zelf - om te kunnen leven. Meer: de lucht is God. Je ademt Hem in, je ademt Hem uit. Ook de ademhaling, dat wonderlijk gebeuren in ons lichaam, is niet enkel door God gegeven en gewild, maar in wezen is het God. God is in het wonder van de het ademen aanwezig. In de ademhaling toont Hij zich, openbaart Hij zich, geeft Hij zich, trekt Hij ons in zijn eigen bestaan. Dit wat betreft de ademhal...

In de eerste lezing van vandaag lezen we: Om middernacht waren Paulus en Silas aan het bidden en zongen ze lofliederen voor God. Paulus en Silas hebben voor zich een duidelijke keuze gemaakt. In de gevangenis geworpen, blijven ze vertrouwen op de belofte van de Heer. Zij nemen niet de methode over van hen die hen gefolterd hebben. Ze gaan op hun beurt niet over tot geweld. Zij kiezen voor het stille verzet, in de lijn van de gekruisigde Christus. In de stilte van hun donkere cel vertrouwen zij zich aan God toe, bidden tot Hem, danken Hem omdat ze door hun lijden iets mogen bijdragen tot het heil en het geluk van de wereld. Wanneer ze dan ook nog beginnen te zingen, verstaan de gevangenen er niets meer van. Dat is vaak zo. Waarom zingen en juichen christenen eigenlijk? Wat valt er te zingen in een wereld waar op vele plekken gehaat wordt en onrechtvaardigheid de bovenhand heeft? Wel, er valt te zingen omdat er een uitweg bestaat uit al het kwaad en omdat het kwaad niet hoeft te over...

Lieve mensen, meer dan ooit hebben we de Geest van God nodig om staande te blijven. De Geest immers doet diep in ons dat heilige vuur ontbranden dat ons in gebed doet roepen: ‘Abba Vader’. Het is de Geest die ons in relatie brengt met God, doorheen de Zoon. Net zoals Jezus de Geest nodig had om in de Vader te kunnen blijven. Jezus zegt ons vandaag dat er vervolging zal plaatsvinden. Hij zegt niet dat de kans bestaat dat dit kan gebeuren; Hij zegt dát het zal gebeuren. Spreekt Hij over de jaren van christenvervolging tijdens de eerste eeuwen, of spreekt Hij over de christenvervolging van latere tijden, of heeft Hij het over de vervolging tijdens deze tijden? Spreekt Hij over bepaalde gebieden in de wereld, of spreekt Hij over vervolging waar ook ter wereld? Wel, ik denk dat Hij over dit alles spreekt. En ook al is de ene tijd de andere niet, en is de ene vervolging niet de andere, in wezen raakt welke vervolging ook, ons allen. Het ráákt ons tot in ons diepste binnenste. Dit laatste be...

Vandaag zegt Jezus ons: 'Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie.' Het is een mooi gebaar tijdens de eucharistieviering dat wij elkaar de vrede mogen schenken. Doch dit gebaar doen wij na een ander gebaar. Eerst zegt namelijk de priester, in naam van Christus: 'De vrede van de Heer zij met u allen' . En vanuit die vrede, die de Heer ons geeft, geven wij elkaar de vrede. De vrede die wij elkaar toewensen en onder elkaar beleven, vindt haar oorsprong dus de vrede van de Heer. Hij schenkt ze ons om haar vanuit dit geschenk aan elkaar te geven. Laten we vredevolle mensen worden door te drinken bij de bron die Jezus zelf is. Zo zullen we in staat zijn (zeg maar 'vol van genade') om de vrede van de Heer van harte aan elkaar te kunnen geven door te werken aan verzoening daar waar nodig is, door vergeving te schenken daar waar we elkaar pijn deden, door terug gemeenschap te vormen met elkaar daar waar deze gekwetst was, door elkaar graag te zien in gebaar, ...

Jezus zegt ons vandaag: 'Als jullie bij de wereld zouden horen, zou ze jullie hebben liefgehad als iets van haarzelf, maar jullie horen niet bij haar, want Ik heb jullie uit de wereld weggeroepen.' Wie zijn christen-zijn ter harte neemt, zal het kruis van de Heer altijd aan zijn zijde weten. Vroeg of laat komt men immers in conflict met de 'wereld' waar de drang naar macht en geld, status, het spel der competitie, de verheelijking van het 'ik', heel dikwijls de overhand heeft. Het vraagt moed om daar afstand van te nemen en te houden. Tegelijk worden we door de Heer wel degelijk in de wereld gezonden. Daar, en enkel daar, zijn we geroepen in zijn naam Gods liefde gestalte te geven. De wereld is ons werkterrein. Maar het is perfect mogelijk Gods liefde in de wereld te belichamen, door deze wereld met haar mensen te omarmen; doch onthecht aan haar, gehecht aan Christus. Opgelet: die ‘wereld’ met zijn bekoringen kan zich afspelen buiten ons, maar evengoed in ons...

Vandaag zegt Jezus: 'Ik noem jullie geen slaven meer, want een slaaf weet niet wat zijn meester doet; vrienden noem Ik jullie, omdat Ik alles wat Ik van de Vader heb gehoord, aan jullie bekendgemaakt heb.' Cultuurhistorisch gezien valt er heel wat te zeggen over de 'slaven' in Jezus' tijd, en de relatie met hun werkgevers. Maar laten we het hier even eenvoudig houden door te zeggen dat we het in zekere zin mogen vergelijken met het feit dat nu nogal wat mensen bijvoorbeeld een poestvrouw/man hebben in huis. In de zin van: iemand komt voor u werken, komt en gaat op een bepaald uur, en krijgt daar een vergoeding voor. Het is iemand in loonverband die zijn werk komt doen om z’n boterham te verdienen. Als ‘werkgever’ heb je daar een band mee, een band die goed en hartelijk kan zijn, maar het blijft een relatie werkgever versus werknemer. Vandaag zegt Jezus tot zijn leerlingen, en tot ieder van ons: ‘Voor mij ben je geen werknemer, maar een vriend.’ En dat is natuurlijk...

Jezus zegt ons vandaag: 'Blijf in mijn liefde: je blijft in mijn liefde als je je aan mijn geboden houdt, zoals Ik me ook aan de geboden van mijn Vader gehouden heb en in zijn liefde blijf. Dit zeg Ik tegen jullie om je mijn vreugde te geven, dan zal je vreugde volkomen zijn.' Geliefde mensen, ik wil vandaag met u wat dieper ingaan op die ‘vreugde’ waarover Jezus spreekt. Net zoals de vrede waarover de Heer eerder deze week sprak, gaat het hier ook over een vreugde die Hij geeft. Wij, mensen, zijn niet de makers van deze vreugde. Nee, het gaat over een vreugde die haar wortels heeft in het bestaan van de Heer; meer bepaald in zijn Pasen. Hij schenkt ze ons. Of anders gezegd: Hij maakt ons deelgenoot van zijn eigen vreugde. Voor alle duidelijkheid: het gaat hier niet over een soort van oppervlakkige pretgevoelens of een beleving van feestelijke leut, ook niet over het gevolg van het maken van sfeertjes bij gekozen muziek of kaarsjes. Het gaat over een innerlijke blijheid, e...

Jezus zegt ons vandaag: 'Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken. Als iemand in Mij blijft en Ik in hem, zal hij veel vruchten voortbrengen. Maar zonder Mij kun je niets doen.' Als wij in de Heer blijven, en Hij in ons, zullen we dus vele vruchten dragen. Het zullen niet onze vruchten zijn, maar de vruchten van de Heer. Door ons heen zal Hij zijn vruchten voortbrengen. Wil dit zeggen dat we onze persoon in Hem moeten verliezen, dat we onze persoonlijkheid helemaal moeten prijsgeven? Vraag is waar onze persoonlijkheid te vinden is. Het evangelie leert ons dat onze ware identiteit te vinden is in Christus. Met andere woorden, wie in Christus leeft zal zijn ware identiteit vinden. Ons ware ik, waarvan God gezegd heeft dat Hij het geschapen heeft naar zijn beeld en gelijkenis, zal meer en meer tot bloei komen in de Heer. Ons valse ik, dat leeft voor zichzelf, zal afsterven in Christus om met Hem te verrijzen tot ons ware ik. Dát ik, dat leeft in eenheid met de Heer, zal vruc...

Jezus zegt ons vandaag: 'Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan.' De Heer vraagt niet of wij zijn vrede willen. Hij geeft en schenkt ons zijn vrede. Hij laat haar ons na. En, een geschenk van de Heer kan men toch niet afwijzen...? Dikwijls denken we dat we Gods vrede moeten zoeken. Enerzijds is dat natuurlijk waar, anderzijds ook niet. Het is niet waar, omdat wat gegeven wordt niet moet gezocht worden. Gods vrede wordt ons gegeven. De levenskunst bestaat erin ons te ruste te leggen in deze vrede, om, door haar opgenomen, vanuit haar te leven. Anderzijds moeten we haar ook zoeken, in de zin dat het een act van ons vraagt om ons te ruste te leggen in haar. Dat vraagt een houding, een levenshouding, een biddende houding. Het vraagt liefde voor gebed, voor stilte, voor tijd, voor woestijn, voor geduld. Vanuit deze gekregen vrede mogen we - ieder individueel, als lokale gemeenschap, en als Kerk - de dingen doen die we te doen hebben...

Vandaag zegt Jezus tot ons: 'Wanneer iemand Mij liefheeft zal hij zich houden aan wat Ik zeg, mijn Vader zal hem liefhebben en mijn Vader en Ik zullen bij hem komen en bij hem wonen. Maar wie Mij niet liefheeft, houdt zich niet aan wat Ik zeg.' Het zijn niet mis te verstane woorden: Houden van Jezus is doen wat Hij vraagt. Wie niet doet wat Hij vraagt kan wel zeggen dat Hij van Jezus houdt, maar feit is dat hij zich niet houdt aan wat Jezus vraagt. Houden van Jezus betekent zijn inwoning toelaten. Met de Vader bewoont Hij immers ieder mens. Zij zijn de bron, de oorsprong, de ziel, de zin van ons liefhebben. Maar, zoals het Bijbelcitaat van vandaag aangeeft, moet ‘houden van Jezus’ handen en voeten krijgen in ons dagelijks leven. Een geloof zonder daden is een dood geloof, daar heeft niemand iets aan; wijzelf niet en vooral onze naaste niet. Liefhebben vraagt act, engagement, in beweging komen. Niet enkel leven met de intentie een liefdevol mens te zijn, maar leven met liefde...

Het evangelie van deze zondag voert ons terug naar de bovenzaal en laat ons opnieuw luisteren naar de eerste woorden van het lange betoog dat Jezus die avond voor zijn leerlingen hield. Ondanks hun, en onze, zwakheden weet Jezus dat de leerlingen, als ze leven naar zijn woorden, niet zullen ten onder gaan mogelijke angst, en dat zij elke vorm van kwaad zullen overwinnen. Aan het eind van zijn betoog vertrouwt Hij de leerlingen toe aan de Vader. En daarmee leert Jezus ons bidden voor de gemeenschap, zoals ook Hij bad voor zijn eerste gemeenschap. En om zijn hele boodschap in een paar woorden samen te vatten zegt Hij tot hen: 'Ik geef jullie een nieuw gebod: heb elkaar lief. Zoals Ik jullie heb liefgehad, zo moeten jullie elkaar liefhebben.' Het woord ‘nieuw’ betekent ultiem, definitief, voor altijd geldig. Kortom, het hele evangelie wordt samengevat in de liefde voor elkaar, die dezelfde moet zijn als die van Jezus. De liefde waartoe de leerlingen, en met hen ook wij, wor...

Vandaag zegt Jezus ons: 'Jullie hebben niet Mij uitgekozen, maar Ik jullie, en Ik heb jullie opgedragen om op weg te gaan en vrucht te dragen, blijvende vrucht.' Het is Christus die ons kiest. En door het feit dat Hij kiest dragen wij een roeping in ons. Dat Hij kiest, daar hebben we het doorgaans niet zo moeilijk mee, integendeel. We kunnen er ons toe gevleid voelen. Maar dat Hij ons ook persoonlijk roept… da’s heel andere koek. Want roeping veronderstelt antwoord; in dit geval een ja-woord: Ja aan de Heer, ja aan wat God vraagt, ja aan de weg die Hij in Christus met ons wil gaan. Daar de mens fundamenteel vrij is (ook voor God!) kan hij in plaats van ‘ja’ ook ‘nee’ zeggen. Wat jammer zou zijn, want dan ontlopen we de bedoeling en de zin van ons bestaan, en daarmee ook onszelf. En we ontnemen onze naaste waar hij ‘recht’ op heeft, namelijk de vruchten van ons ja-woord waarmee we de Kerk, en wereld (waartoe we gezonden zijn), altijd dienen. Moge ons gebed ons steeds inniger ...

Jezus zegt ons vandaag: 'Ik ben de weg, de waarheid en het leven'. Het zijn woorden van de Heer tot ons gesproken. Kunnen wij op onze beurt nu ook zeggen tot Hem: 'Heer, Gij zijt mijn weg, Gij zijt mijn waarheid, Gij zijt mijn leven'. Mag inderdaad Jezus voor u ‘alles’ zijn: de bezieling van uw leven, de zin van uw bestaan, het vuur van uw doen, de ziel van uw liefde, de kern van uw zijn, het hart van uw ‘ik’? Of anders gezegd: Mag Jezus je Al zijn? Jezus je Al laten zijn, betekent Hem met je meedragen als degene waar je je aan toevertrouwt, waar je je aan hecht. Het is kiezen en toelaten dat Hij de weg van de liefde in en met u bewandelt. Dit kan verregaande consequenties hebben. Want, zoals we weten, is Jezus’ liefde geen oppervlakkigheid, geen kwestie van het volgen van eigen emoties, geen scheppen van sfeertjes. Het gaat over je leven geven voor de liefde; de liefde de zin laten zijn van je bestaan; en wel in naam van Jezus. Het is bereid zijn het kruis daarvo...

Vandaag hoorden we in de eerste lezing uit de Handelingen van de Apostelen dat de leiders van de synagoge vroegen aan Barnabas en Paulus een bemoedigend woord te spreken. We horen dan hoe zij beginnen te spreken over hoe God lang geleden het volk geleid heeft door de woestijn,… en hoe uiteindelijk Jezus onder ons gekomen is. Morgen gaat deze toespraak verder waar gesproken wordt over de opstanding van Jezus. Ik zou met u willen nadenken over dat woord 'bemoedigend' . Barnabas en Paulus werd gevraagd een woord van bemoediging tot het volk te richten. Een woord dat aanmoedigt, dat aanspoort, dat moed inspreekt, dat ondersteunt, dat opbeurt, dat troost, dat stimuleert, enz... Hoe spreken wij met elkaar over geloof, God, het evangelie? Bemoedigen wij elkaar, maakt het ons tot enthousiaste en blijde christenen, stimuleren we elkaar tot geëngageerde mensen in de samenleving, moedigen we elkaar aan tot het vormen van gemeenschap, kunnen met elkaar over de zin van gebed en godsontmo...

Vandaag, in de eerste lezing, lezen we in de Handelingen van de Apostelen: Op een dag, toen ze aan het vasten waren en een samenkomst hielden voor de Heer, zei de heilige Geest tegen hen: ‘Stel Mij Barnabas en Saulus ter beschikking voor de taak die Ik hun heb toebedeeld.’ Nadat ze gevast en gebeden hadden, legden ze hun de handen op en lieten hen vertrekken. Ik kan me voorstellen dat de wijze waarop hier beschreven staat hoe de heilige Geest spreekt merkwaardig kan overkomen. Alsof Hij zomaar ineens met een duidelijke stem en klare taal en opdracht spreekt. En toch mogen we het belang niet onderschatten dat het zo staat beschreven. Laten we trachten samen wat dieper te kijken. Een eerste punt is het belang van Pinksteren, de door Christus zelf beloofde komst van de heilige Geest, die de leerlingen en vele anderen 'aan de lijve' ervaren hebben. Niet enkel als een momentopname op de zogenaamde dag van Pinksteren, maar ook daarna. Voor de leerlingen, en velen van de eerste chr...

Jezus zegt ons vandaag: 'Mijn schapen luisteren naar mijn stem, Ik ken ze en zij volgen Mij.' Enkele verzen daarvoor staat: ‘Ik ken mijn schapen en mijn schapen kennen Mij, zoals de Vader Mij kent en Ik de Vader ken.’ Graag wil ik met u vandaag eens wat dieper ingaan op dat woordje ‘kennen’. Kennen, in Bijbelse betekenis, gaat veel dieper dan weet hebben van iemands bestaan. Het reikt dan ook verder dan puur informatie te hebben over iemand. Wanneer Jezus zegt: ‘Ik ken mijn schapen en mijn schapen kennen Mij’ , dan gaat het over een liefdevolle relatie, over een intieme omgang met elkaar. In het Hebreeuws staat er ‘jada’, wat betekent: omgang met elkaar. Kennen, in Bijbelse betekenis, gaat dus over een relationele beleving. Of beter gezegd: het gaat over relatie die gekenmerkt is door toevertrouwen, door liefdevolle omgang met elkaar. Je vindt dat nog een beetje terug in de wat oudere uitdrukking dat een meisje en een jongen kennis hebben met elkaar. Ook hier gaat het verd...

Vandaag zegt Jezus: 'Ik ben de deur: wanneer iemand door Mij binnenkomt zal hij gered worden; hij zal in en uit lopen, en hij zal weidegrond vinden.' Jezus is de deur. We mogen via Hem naar binnen, en via Hem weer naar buiten. In en uit. Contemplatie en actie. Ora et labora. Uitdrukkingen om dat ene grote gebod te kunnen volbrengen, namelijk God bovenal beminnen en onze naaste als onszelf. We kunnen maar de naaste liefhebben als we ons in God nestelen. En we kunnen ons maar in Hem nestelen, als we naar Hem toegaan. Dat naar Hem toegaan doen we via Jezus. Hij is de deur. Het is via Jezus dat we in God komen. Eenmaal via Jezus binnengegaan, mogen we – in eenheid met Jezus - van de Vader drinken, als een kind aan de borst van zijn moeder. Ja, van God mogen we ontvangen; liefde en vrede. Om vervuld van Hem weer buiten te gaan. Geen tenten op de Taborberg, geen staren naar de hemel, maar via, en met, Jezus naar de wereld, naar Gods wijngaard, naar de naaste, doorheen gebed, woord ...

Geliefde mensen, je herinnert je waarschijnlijk nog enkele jaren geleden hoe paus Franciscus na zijn bezoek aan het vluchtelingenkamp op Lesbos in Griekenland twaalf vluchtelingen (waaronder enkele kinderen) mee naar Rome heeft genomen voor onderdak. De gemeenschap van Sant-Egidius zou verder voor hen zorgen. Twaalf mensen die land en goed hebben achtergelaten op zoek naar, en in de hoop op, een beter leven. Met vele duizenden zijn ze. Vandaag ook afkomstig uit Oekraïne. Het zijn gekwetste schapen, op de vlucht voor de ‘boze wolf’, verlangend naar vrede, rust, eten en onderdak. In het geval van de twaalf vluchtelingen uit Lesbos destijds heeft herder paus Franciscus hen opgemerkt en opgepikt, en hen gebracht naar een schaapstal waar het goed is om te vertoeven. En dat is de Sant-Egidiusgemeenschap zeer zeker! Lieve mensen, je kan vanuit het evangelie van vandaag, en het stukje dat we lazen uit de Openbaring van Johannes, grootse theologische redeneringen opbouwen, maar ik zou het heel...

Jezus vroeg aan de twaalf: ‘Willen jullie soms ook weggaan?’ Een tijd terug was ik in het woonzorgcentrum waar ik werk in gesprek met een bewoonster die werkelijk leeft vanuit haar geloof. De vriendschap met de Heer heeft, sinds haar volwassen leeftijd, altijd centraal gestaan. Ze kan Hem niet wegdenken uit haar leven. Zij heeft vele mooie perioden en momenten gekend in haar tot nu 86-jarig bestaan, maar ook lastige perioden die heel wat leed met zich meebrachten. Ieder huisje zijn kruisje… was ook haar deel. Maar dit laatste was voor haar geen reden om de Heer in twijfel te trekken, en zeker niet om Hem te verlaten, integendeel. Op momenten dat het leven lastig was wist ze zich door Hem gedragen. Zoals ook nu, waar ze erg geconfronteerd wordt met de broosheid van haar fysieke bestaan. Een mooie en sterke vrouw. Het gesprek ging over – dat gebeurt wel eens meer – het ‘kerkverval’ zoals zij dat noemt. Ze vindt het zo merkwaardig dat er nog zo weinig mensen naar de kerk gaan op zondag....

Vandaag lezen we in de eerste lezing over de roeping en bekering van Paulus. Paulus zou vandaag hoog scoren op het rapport dat Kerk in Nood zou opstellen wat betreft het schenden van de basisrechten inzake godsdienstvrijheid. Wel, die Paulus krijgt van God een soort genadeslag. Hij bekeert zich, en wordt een verkondiger om U tegen te zeggen. Lieve mensen, laat dit een voorbeeld en troost zijn voor allen die leven met een gevoel van schuld betreffende misstappen die zij in hun leven begaan hebben. Velen van ons vechten daarmee, en denken dat God met hen nog weinig kan of zelfs wil. Het is goed om je zonden in te zien, je op de borst te kloppen, te knielen voor God met je hoofd omlaag, thuis of ergens achteraan in een kerk. Maar dit mag geen blijvende houding zijn... God wil dit niet. Tracht je berouw gezond te beleven, dat wil zeggen: 'in' God. We kunnen te biechten gaan waar de Heer sacramenteel je zonden zal vergeven, waar Hij je diep komt aanraken en oprichten. We kunnen o...

' Ik ben het brood dat leven geeft' , horen we Jezus vandaag zeggen. Het is inderdaad de Heer die leven geeft aan ons leven, aan het leven van de Kerk. Hij is, als het ware, er het levend hart van. Niet als symbool, maar als een levengevende werkelijkheid. Wij zijn geroepen ons te voeden met Hem, opdat Hij inderdaad dat leven in ons kan zijn waar God naar verlangt. Je voeden met de Heer zou voor een christen de evidentie zelf moeten zijn. Het gaat vooraf aan al het andere, en tegelijk is het verweven met al het andere. Onze roeping is het immers één te zijn met Christus. En daarvoor moeten we ons voeden met Hem. Anders zouden we al snel een ongeoliede motor zijn die niet enkel vlug droog zal staan maar ook snel tot stilstand zal komen. Zoals de Heer brood voor ons is dat leven geeft, zo mogen ook wij voor elkaar voeding zijn dat leven geeft. Een christen deelt immers in de zending van haar Heer. Niet door Hem na te bootsen of zijn leer te verkondingen, maar door in eenheid m...

Bij de tussenzang horen we vandaag de psalmist zingen: 'Kom en zie de werken van God, zijn daden vervullen de mens met ontzag.' Wat zijn die werken van God? Wat zijn die daden die de mens vervullen met ontzag? Wel, wie het Bijbelcitaat van vandaag bekeken heeft mét haar foto (je ziet ze ook nog eens hier onderaan), die ziet wat de werken van God zijn: zijn liefde door ons heen. Dàt is het werk van de Heer, dàt is zijn almacht, dàt is zijn zijn. Er is geen enkele andere wijze waarop Hij zichzelf incarneert in de wereld. Het is het antwoord van de mens op Gods appèl om zijn liefde te belichamen doorheen ons denken, ons spreken, ons handelen; en wel in naam van Christus. Het is ook niet wegkijken of weglopen van de schande van het kruis, maar je engageren om het kwade te beantwoorden met het goede. De oorlog in Oekraïne, de diepe kloof tussen de rijken en de armen, het vele machtsmisbruik onder welke gedaante ook,... om maar enkele voorbeelden te noemen, zijn zaken waarin Christ...

Vandaag horen we Filippus vragen aan Jezus: ‘Laat ons de Vader zien, Heer, meer verlangen we niet.’ Waarop Jezus antwoordt: ‘Ik ben nu al zo lang bij jullie, en nog ken je Me niet, Filippus?' Inderdaad, Filippus kende de Heer al enige tijd. Hij trok met Hem rond, was zeer dikwijls in zijn gezelschap. Hij had Jezus beslist al vele malen horen spreken, zaken weten uitleggen,... En toch. Ook wij kennen de Heer al lang; we zijn immers christen. We volgen Hem, we luisteren naar Hem, we bidden, trachten in verbondenheid met Hem te leven,... En toch moeten we waakzaam blijven, en nederig. En vooral niet te snel denken dat we Jezus 'begrijpen' of 'kennen'. De vraag van Filippus raakt ook ons leven: Jezus ten diepste leren kennen is immers de vraag van elke leerling of volgeling van de Heer. Jezus leren kennen is veel meer dan over Hem leren. Filippus beseft (nog) niet dat Jezus werkelijk kennen betekent dat je Hem in je hart opneemt, dat je deelgenoot wordt van zijn ze...

Vandaag lezen we dat men op zoek was naar Jezus. Dat lezen we op meerdere plaatsen in de evangelies. Dat terugtrekken deed Hij regelmatig: 'naar de overkant’ , ‘in het gebergte’ , ‘geheel alleen' . Hij trok zich terug bij en in God. Het is goed Jezus hierin te volgen, om - in Hem - voor het Aangezicht van de Vader te komen; Hem van wie wij het leven ontvangen, Hij die de diepste zin is van ons bestaan, de bezieler van ons leven. Velen van ons verlangen met regelmaat te bidden. En, wat menselijk is, we verlangen naar vrede in ons gebed, naar gevoelens van ‘rust’ in de Heer. Maar heel wat mensen leven wat dat betreft met een soort frustratie: de rust in het gebed ontbreekt, de vrede al evenmin. En al snel worden de gebedsmomenten ingekort, of nog erger: men houdt er gewoon mee op. Wat jammer is. Wantrouw hen die beweren dat je pas écht gebeden hebt wanneer je tijdens je het gebed gevoelens hebt ervaren van vrede en vreugde, een ervaring van een soort innerlijke (of zelfs uiter...