woensdag in week 2 door het jaar

Jezus zei tegen de man met de misvormde hand: ‘Kom eens naar voren.’ 

In dit evangelie, waar het draait rond het wel of niet mogen genezen op de sabbat, dreigt dit zinnetje ongemerkt te blijven. 'Kom eens naar voren.' In een vroegere vertaling stond: 'Kom in het midden staan.' Wat een warme liefde straalt uit deze woorden van Jezus.

Het doet me denken aan wat ikzelf ooit mocht meemaken, ondertussen heel wat jaren geleden. Toen werkte ik als opvoeder bij jongeren met een meervoudige beperking; jongeren die door hun mentale en lichamelijke beperking tijdens de weekdagen in een Medisch en Pedagogisch Instituut - zoals dat toen noemde - verbleven. Overdag volgden ze Bijzonder Onderwijs, maar op woensdagnamiddag hadden ze vrij. Ze moesten niet naar school. En het was aan de opvoeders om deze namiddag zinvol te vullen.
Bij ons werkte Ad, een gedreven opvoeder, die de jongeren met veel professionaliteit en innige liefde nabij was. In de leefgroep (het was de tijdens de kersttijd) had men een levensgrote kerststal gebouwd, met een heuse Maria, een Sint-Jozef, een grote os, een ezel, en... ja... een kindje Jezus in een houten kribbe met écht stro.
Ad bracht alle jongeren van zijn leefgroep in de stal. Niet bij de stal, niet voor de stal, 'in' de stal. Zij mochten de herders zijn die het Kind kwamen begroeten.
Vele van onze jongeren konden niet of nauwelijks praten. In het beste geval konden ze geluiden uiten. De ene kon dit luid, de andere hoorde je nauwelijks.
Eén voor één bracht Ad de jongeren tot bij de kribbe, legde het kind Jezus op hun schoot, terwijl de anderen rond de kribbe stonden. Nee, zaten... de meesten zaten immers in een rolstoel.
Ad nam de micro en bracht deze aan de lippen van ieder die het kind Jezus op z'n schoot mocht dragen. De kleine, nauwelijks hoorbare geluiden, hun adem, hun lach,... het werd versterkt... het klonk luid uit de luidsprekers alsof de engelen zelf boven de stal hingen. De geluiden die de jongeren voortbrachten waren prachtig, een heus hemels lied. En ze hoorden zichzelf luid door de luidsprekers… Ze riepen, ze lachten,... Echt schitterend!
En ieder was verstomd omdat ieder sprak in zijn eigen taal. Ieder werd gehoord. En wat zo mooi was: iedereen lachte...
Het was alsof Jezus zei... 'Jij daar... kom... kom naar voor, kom erbij, kom in het midden staan...'.
En ze mochten er staan, ieder met zijn stem, met zijn geluid, met zijn 'zijn'.
Mooi toch.

Mogen wij ook zo onze hand uitstrekken naar al wat broos is in deze wereld, naar al wat geen stem krijgt of heeft, naar al wat veroordeeld wordt, naar al wat Jezus zo bijzonder liefhad en heeft. En laten we zeggen, mét Hem, in Hem en door Hem: 'Jij daar... kom... kom in het midden staan'.
Ja hoor, ook op zondag.

Laten wij bidden ...

Heer, goede Broer,
dat wij uw handen mogen zijn die zich uitstrekken naar al wat arm en broos is. Mogen wij met U zeggen: 'Kom, kom naar voren, kom in het midden staan'. Maak ons zo tot een liefdevolle gemeenschap waarvan Gij het levend hart zijt.
In uw naam.
Amen.

Een vredevolle woensdag,
kris